Πολλά λέγονται, ακούγονται και σχολιάζονται για τη χθεσινή εμφάνιση του πρωθυπουργού της Ελλάδος (και έχει σημασία το πώς το λέμε) Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση του Ιδρύματος Κλίντον, με οικοδεσπότη τον χαρισματικό πρώην πρόεδρο των Η.Π.Α. Μπιλ Κλίντον, παρούσης βεβαίως της Γιάννας Αγγελοπούλου, με θέμα μάλιστα την Ελλάδα. Ενδεικτικά δύο γνώμες για την παρουσία του πρωθυπουργού της Ελλάδος, από Παύλο Τσίμα και Πάσχο Μανδραβέλη μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ αντίστοιχα. Κατά τη δική μας άποψη, μπορούν να....
ειπωθεί και κάτι περισσότερο για το τι είναι ο Αλέξης Τσίπρας και το ακόμα ουσιωδέστερο, το τι εκπροσωπεί.
-Η σκληρότερη κριτική γίνεται και πάλι για τα αγγλικά του Τσίπρα. Οπωσδήποτε, όταν είσαι πρωθυπουργός της Ελλάδας και παρίστασαι σε διεθνή fora, αναμφίβολα πρέπει να είσαι "ευφραδής" και να μπορείς να σταθείς επάξια πλάι στους ξένους ηγέτες. Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Τσίπρα δεν ήταν τα αγγλικά του ή ότι δεν καταλάβαινε πλήρως τι του λεγε ο γάτος Μπιλ Κλίντον. Είναι ότι το παλικάρι αυτό δεν είχε ένα συγκεκριμένο σχέδιο να παρουσιάσει, έστω και με νοήματα ή ακόμη και με μεταφραστή. Δυστυχώς, ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα μιας εσωκομματικής κλίκας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τον έβαλε μπροστά για να διεκδικήσει και εντέλει να κατακτήσει την εξουσία. Ο Τσίπρας δεν είναι σε καμία περίπτωση πολιτικά "αυτόφωτος" και δεν το λέμε υπό την άποψη ότι τον κρατούν "συμφέροντα", αλλά ότι αυτός ο πολιτικός μεγάλωσε σ' ένα προστατευμένο περιβάλλον, αμιγώς ελληναράδικο, όχι ελληνοκεντρικό, αναμασώντας τις νεοελληνικές βεβαιότητες μιας μεταπολιτευτικής Ελλάδας, πάντοτε με έξυπνα επικοινωνιακά τρικ, πιασάρικα τσιτάτα, αλλά από ουσία μηδέν και υπό του μηδενός.
-Από την άλλη μεριά, είμαστε σίγουροι και ο γράφων προσωπικά, πώς αν βρισκόταν χθες στη θέση του Τσίπρα ο μέσος Έλληνας, πάνω κάτω θα είχε αυτή την αντίδραση. Τί εννοούμε; Δυστυχώς, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας που αντιπροσωπεύει τον μέσο Έλληνα, χωρίς ο ίδιος να είναι κάτι το ξεχωριστό ή έστω να υπερβαίνει κατά τι τον μέσο όρο. Γι αυτό ο Έλληνας τον ψηφίζει, διότι του θυμίζει πάνω κάτω τον εαυτό του, χωρίς ο ίδιος ο Τσίπρας να μπορεί να δώσει στην ελληνική γνώμη ένα παράδειγμα μέσω της διαδρομής του ή του ήθους του. Θα πει κάποιος: "Και οι άλλοι που ήταν από τζάκια, ήταν καλύτεροι; Δεν είναι αντιπροσωπευτικότερος ο Τσίπρας απ' αυτούς;" Προφανώς κι αυτή η κριτική έχει βάση, ωστόσο ακόμη και οι "γόνοι" όχι μόνο είχαν μια παρουσία στο εξωτερικό (κυρίως μέσω των σπουδών), αλλά είχαν και μια πολιτική κληρονομιά ενός τρόπου σκέψης, αποδεκτού ή μη. Εν προκειμένω, ο Τσίπρας ούτε σπουδές στο εξωτερικό έχει (δεν είναι ο μόνος), ούτε όμως μια πολιτική κληρονομιά έχει να διαχειριστεί. Το ότι ήταν πετυχημένος καταληψίας στο Λύκειο ή "αγόραρος" συνδικαλιστής στο ΕΜΠ, δεν τον καθιστά αυτόματα και πολιτικό άνδρα.
-Και επειδή πολλά λέγονται για την μίμηση του Τσίπρα στον Ανδρέα Παπανδρέου, πιστεύουμε ότι αυτοί που εφήυραν την μανιέρα θα πήραν ένα πολύ σκληρό μάθημα. Ο λόγος; Απλός. Ο Τσίπρας προσπαθεί λυσσαλέα να μιμηθεί το "μπαλκόνι" του Ανδρέα, ξεχνώντας όμως ότι ο ίδιος άνθρωπος ήταν καθηγητής Πανεπιστημίου στις Η.Π.Α. Κάτι μας λέει ότι αν χθες αντί για τον Τσίπρα βρισκόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, παίζει και να έκανε μάθημα στον ίδιο τον Κλίντον, ο οποίος κατά την πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα ως πρόεδρος των Η.Π.Α. το 1994 προσφώνησε τον Ανδρέα ως "κύριε Καθηγητά", αναγνωρίζοντας το μέγεθος και το κύρος του ανδρός. Αν θέλουμε ηγέτη που να του χτυπούν φιλικά την πλάτη και να τον βλέπουν ως προστατευόμενό τους και όχι έναν ηγέτη που θα αποπνέει σεβασμό και κύρος, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο κατάλληλος.
-Γιατί όμως είναι ο κατάλληλος; Γιατί πολύ απλά ξεχωρίζει σε μια πολιτική σκηνή φριχτά μετρίων. Πλέον το να εκλεγείς βουλευτής είναι "ευκολάκι", αρκεί να βρεις ένα κομματικό όχημα που θα πατήσει πάνω στη συγκυρία. Πλέον το να γίνει υποψήφιος αρχηγός, αρκεί να τα "λες καλά" και να έχεις ένα ισχυρό επικοινωνιακό προφίλ. Μην πάμε μακριά, μην ψάξουμε για Κλίντον, Ομπάμα. Εδώ στην Ελλάδα είχαμε πριν από λίγα χρόνια πολιτικούς και αρχηγούς που "έπιαναν χώρο", που ήταν μια οντότητα, που έβγαζαν προς τα έξω μια αίγλη. Στην Ελλάδα της παρακμής, αυτοί οι πολιτικοί είναι σπάνιοι, όντας πλέον είδος προς εξαφάνιση. Για να διοικήσεις μια χώρα δεν αρκεί μόνο να τα λες καλά στα πάνελ, ή να τουητάρεις ευφυώς ή να βγάζεις επικοινωνιακά άρτιες ομιλίες. Κάλα όλα αυτά, αλλά πρέπει να υπάρχει και περιεχόμενο που το υποστηρίζουν και εν προκειμένω ο Τσίπρας είναι ένας πολιτικός "αέρας". Τίποτε στο εσωτερικό, πολλά "μπλιμπλίκια" στο εξωτερικό, που το μόνο που μπορούν να φέρουν είναι ψήφους και συμπάθεια, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Καταληκτικά, μην οργιζόμαστε ή μην κοροϊδεύουμε τον Αλέξη Τσίπρα. Δυστυχώς είναι ένας από μας, η αντιπροσωπευτικότερη εικόνα μια Ελλάδας που εμμένει ρομαντικά στις αγκυλώσεις και τις εξαρτήσεις της, που απλά θέλει έναν ηγέτη που δεν θα της βάζει δύσκολα, αλλά θα είναι για τα εύκολα, που όλα θα γίνονται στο περίπου, χωρίς βάθος, χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς τιμόνι, αφήνοντας τις τύχες της στον "απομηχανής" Θεό της Ελλάδας ή στο τρίτο μνημόνιο των Ευρωπαίων..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου