..Σε ερώτηση εάν το όχι στο δημοψήφισμα ισοδυναμεί με όχι στη λιτότητα, ο Έλληνας πρωθυπουργός απαντά: «Το ερώτημα του δημοψηφίσματος αποτελούνταν από δυο μέρη: το πρώτο μέρος αφορούσε τα μέτρα που μας ζητούσαν παλαιότερα και το δεύτερο μέρος το χρηματοδοτικό πλάνο. Για να είμαι ειλικρινής και να μην εξωραϊζω καταστάσεις: η συμφωνία που ακολούθησε το δημοψήφισμα, όσον αφορά τουλάχιστον το πρώτο μέρος, μοιάζει με εκείνη που απέρριψε ο ελληνικός λαός. [iefimerida]....
Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και όσον αφορά το δεύτερο μέρος και ως προς αυτό υπάρχει μια διαφορά όπως έχει η μέρα με τη νύχτα. Πριν είχαμε 10,6 δις για πέντε μήνες. Τώρα έχουμε 83 δις –τα οποία ανταποκρίνονται σε μια μεσοπρόθεσμη χρηματοδότηση- από τα οποία τα 47 δις προβλέπονται για την αποπληρωμή χρέους προς το εξωτερικό, 4,5 δις για οφειλές του δημοσίου και 20 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. (...) Το δημοψήφισμα εκπλήρωσε ένα ρόλο».
Epikairo: Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρείς φορές, το Μαξίμου βγήκε και διέψευσε ότι ο Τσίπρας χαρακτήρισε τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου "χειρότερη" απ' αυτή που απέρριψε ο ελληνικός λαός με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου (βλ. αναλυτικά εδώ). Αυτό που προκαλεί εντύπωση δεν είναι μονάχα ότι η κυβέρνηση διαψεύδει όχι μέρος της συνέντευξης, αλλά ολόκληρη (!) την συνέντευξη, αλλά το ότι μας προκαλεί εντύπωση η φερόμενη "ομολογία" Τσίπρα. Για να μην αποτρελαθούμε εντελώς στον ρημάδι αυτόν τόπο, περιμέναμε τον Τσίπρα για να μας πει ότι η Συμφωνία της 13ης Ιουλίου είναι απείρως χειρότερη απ' αυτή που είχε κλείσει με τον Γιούνκερ στις 26 Ιουνίου; Δεν είναι ικανός ο λαός να το δει, να το καταλάβει, να το αντιληφθεί;
Ανεξαρτήτως αν ο Τσίπρας προέβη ή όχι σ' αυτή την ομολογία, πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθεί ότι το να κυβερνάς δεν είναι μονάχα να διευθύνεις το κόμμα σου ή να προκηρύσσεις εκλογές ή δημοψηφίσματα. Το να κυβερνάς σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη, που σημαίνει να οικειοποιείσαι ως δική σου την πράξη. Ο Τσίπρας αυτή τη στιγμή παρουσιάζεται ως ο πρωθυπουργός που τον πάει καροτσάκι ο Λαφαζάνης, η Ζωή, ο Βαρουφάκης, οι ξένοι, η "τρόικα εσωτερικού", στεκούμενος άβουλος και μοιραίος στην μέση της διασταύρωσης της ιστορίας. Και πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι είναι πρωθυπουργός, άρα να πάρει το τιμόνι της διακυβέρνησης στα χέρια του και όχι να πάει σε εκλογές, γιατί δεν μπορεί να κάνει καλά τον Λαφαζάνη.
Ο τόπος δεν έχει αντιπολίτευση της προκοπής, γιατί πολύ απλά δεν έχει κυβέρνηση της προκοπής, υπό την έννοια ότι αναλαμβάνει την ευθύνη να προχωρήσει μπροστά. Παρά μόνο τι βλέπουμε; Μια ατέλειωτη σαπουνόπερα στο όνομα του λαού, ο οποίος καλείται μέσα σε 9 μήνες για τρίτη φορά να δώσει την λαϊκή εντολή στον Τσίπρα, ως χτύπημα στην πλάτη να κάνει τι; Ποιος αποκλείει τον Τσίπρα μετά από νίκη σε εκλογές και αυτοδυναμία σε κανένα εξάμηνο να νιώσει την ανάγκη να ξαναρωτήσει τον λαό, επειδή αυτή τη φορά θα του κάνει αντάρτικο π.χ. ο Βαρεμένος; Ας τελειώνει κάποια στιγμή το δούλεμα και η κοροϊδία και να καταλάβει προσωπικά ο ίδιος ότι η χώρα δεν μπορεί να περιμένει. Και ας μην ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας προκάλεσε εκλογές τον Γενάρη, ο ίδιος προσέφυγε σε δημοψήφισμα, πόσες άραγε λαϊκές εντολές χρειάζεται για να κυβερνήσει πραγματικά;
Και να καταλάβει ότι το δικό του προσωπικό αδιέξοδο δεν μπορεί να το φορτώνεται μια χώρα, λες και έχουμε έναν ηγεμόνα που θέλει να κυβερνά με την αγάπη του κόσμου. Ο Τσίπρας να ξέρει ότι θα γίνει δυσάρεστος, ότι τα μνημονιακά μέτρα κάποια στιγμή δεν θα εξωραϊζονται με επικοινωνιακές παρ' όλες, με τον λαό να μην είναι εκεί για να τον νταντέψει. Αλλά βρίσκει κατα κάνει, ότι θέλει κάνει, γιατί ένα πολιτικό σύστημα ισοπεδώθηκε μέσα στην ανυποληψία και τη μετριότητα και ο Τσίπρας μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί, για λίγο ακόμη, να ξεχωρίζει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου