Πολλές οι αποτυχημένες προσπάθειες ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς τα τελευταία 2 χρόνια. Οι ευθύνες αποδίδονται αποκλειστικά στα πρόσωπα. Προφανώς τα πρόσωπα και κυρίως ο επικεφαλής είναι μείζονος σημασίας, κείνο όμως που αξίζει να αναλύσουμε είναι και οι τρόποι οργάνωσης ανασύνταξης του προοδευτικού χώρου...
Η διάδοχη κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ και οι εκλογές του 2012 οδήγησαν το νέο πρόεδρό του, Ευάγγελο Βενιζέλο, σε μία στρατηγική συστράτευσης στελεχών, η οποία ήταν επιτυχημένη σε μεγάλο βαθμό. Έτσι, στο όνομα της ενότητας στοιχήθηκαν κάτω από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ σχεδόν όλα τα γνωστά στελέχη του κινήματος, μόνο που το αποτέλεσμα ήταν αναντίστοιχο των προσδοκιών. Το ΠΑΣΟΚ έχασε τα 3/4 των δυνάμεών του, πέφτοντας στο 13%, έχοντας ως κύριους λόγους την πολιτική λιτότητας του μνημονίου, την απολογητική στάση του προέδρου ακόμη και για τις αναγκαίες μεταρρυθμιστικές αλλαγές [το ΠΑΣΟΚ δεν είχε θέσεις να υπερασπιστεί αλλά συγνώμες, το κάλεσμα δυστυχώς αφορούσε μόνο στο όνομα ΠΑΣΟΚ και αυτός είναι κατά την άποψή μου ο κύριος λόγος αποτυχίας] αλλά και το πρόβλημα δημοφιλίας του ίδιου στη βάση του ΠΑΣΟΚ.
Το πρόβλημα διαπίστωσαν γρήγορα και οι επίδοξοι δελφίνοι οι οποίοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους προσωπικό στρατό και να διαπραγματευτούν εξ ονόματός του το δικό τους πολιτικό μέλλον. Έτσι, δημιουργήθηκαν πολιτικές πλατφόρμες [πυραμίδες με αυτούς στην κορυφή], άλλες με περιεχόμενο και άλλες με απλό μέτρημα των κεφαλιών, και, τούτο αποτέλεσε τη μορφή οργανωτικού εκείνης της περιόδου. Αφού λοιπόν μετρήθηκαν σε «μπόι» ξεχωριστά, ακολούθησαν μυστικές συναντήσεις κορυφής, στις οποίες δε μπόρεσε να βρεθεί κοινός παρανομαστής, καθότι, καθένας από αυτούς έκρινε ότι αυτός θα έπρεπε να είναι ο επικεφαλής, αυτός θα έπρεπε να κυβερνήσει τουλάχιστον τη χώρα, αν όχι τον πλανήτη.
Αυτό οδήγησε στη δεύτερη μορφή οργάνωσης, τη δημιουργία πολιτικού φορέα. Έτσι, κάποιοι εξ αυτών δημιούργησαν το δικό τους κόμμα ή έστω προσπάθησαν γι΄ αυτό, μαζί φυσικά και με πολιτικούς άλλων χώρων, που έπασχαν από το ίδιο σύνδρομο, το σύνδρομο Ομπάμα. Μετά από τη δημιουργία καμιά 50 κομμάτων, κάηκε και το «νέο».
Αφού ξαναμέτρησαν τη σκιά τους το μεσημέρι και αντιλήφθηκαν ότι δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του μεσία ή τα έχουν αλλά δε μπορεί να τους καταλάβει ο ελληνικός λαός, κάποιοι εξ αυτών έκαναν πίσω περιμένοντας την κατάλληλη ώρα και κάποιοι άλλοι «ανακάλυψαν» μία τρίτη μορφή οργάνωσης για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, την επονομαζόμενη «ελιά». Έτσι, δημιουργήθηκαν αρχικά οι 58, μία ομάδα αξιόλογων ανθρώπων, τους οποίους προσπάθησαν να αξιοποιήσουν ως πόλο έλξης και να ενώσουν τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, των 58 ως τρίτου πόλου-μεσάζοντα και όσων μικρών σχηματισμών έψαχναν απεγνωσμένα μέλλον στο χώρο. Παράλληλα, έβαλαν στο προσκήνιο κάποιους νέους, δυστυχώς, εν είδει μαριονέτας, για να συμβολίσουν το νέο και μαζί με κάποιες στημένες δημοσκοπήσεις κόντεψαν να μας πείσουν ότι βρίσκονται στο 18% και πηγαίνουν για αυτοδυναμία!
Η «ελιά» ήταν ένα οργανωτικό το οποίο θα μπορούσε να έχει τύχη, αν βέβαια δε γινόταν για να εξυπηρετήσει συμφέροντα και να παίξει πολιτικά παιχνίδια. Είχαμε, τότε, περιγράψει τις τάσεις της κεντροαριστεράς σε ένα πρώτο ποστ Για την κεντροαριστερά ρε γαμώτο. Οι επικεφαλής των τάσεων, συν τον Κουβέλη της ΔΗΜΑΡ, θα μπορούσαν να υποδείξουν από μία τριμελή επιτροπή και να δημιουργηθεί, μαζί με έναν αριθμό πχ 10 ατόμων κοινής αποδοχής, ένα ιδρυτικό συμβούλιο που θα όριζε το πολιτικό πλαίσιο, σε συνεργασία με τη βάση και θα έθετε τους κανόνες ενός ιδρυτικού συνεδρίου. Και όλα αυτά, Για να μην κλαίμε από τα αποδυτήρια. Βέβαια, ''το να χρησιμοποιείς την πονηριά σημαίνει να έχεις συναίσθηση των ορίων των δυνατοτήτων σου'' [Louis Scutenaire], κάτι που προφανώς δεν είχαν οι ιθύνοντες νόες.
Αδρά, αυτά συνέβησαν μέχρι τώρα και θα συμβούν και άλλα πολλά, με διάφορες ονομασίες, διότι η εξουσία είναι γλυκιά και μπορούν οι ελιές να γίνουν φασολιές και ροδακινιές, αρκεί οι «πονηροί» να επιπλεύσουν, εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Παράλληλα, οι πολιτικοί άστεγοι ενεργοί πολίτες παραμένουν σε ρόλο παρατηρητή και λοξοκοιτούν με πλήρη καχυποψία κάθε τέτοια προσπάθεια. Είναι όμως άμοιροι ευθυνών;
Καταρχήν, ας δούμε τα βασικά στοιχεία που θα πρέπει να έχει ένα επιτυχημένο οργανωτικό: 1) κινηματικά χαρακτηριστικά 2) σαφές πολιτικό πλαίσιο 3) αγγελιοφόρους που θα μεταφέρουν και θα υπερασπίζονται την άποψή τους/μας εντός της κοινωνίας. Μπορούμε όμως να δώσουμε κινηματικά χαρακτηριστικά όταν επικαλούμαστε τη βάση αλλά η ίδια συμμετέχει δια αντιπροσώπων; Προφανώς όχι. Η πυραμιδική μορφή οργανωτικού, με έναν πολιτικό επικεφαλής και κόσμο στοιχισμένο ξοπίσω, υπηρετεί περισσότερο το πρόσωπο επικεφαλής παρά την ιδέα και σίγουρα δεν προσδίδει τον κινηματικό χαρακτήρα που απαιτείται.
Πώς όμως μπορούμε να οργανωθεί η κεντροαριστερά;
Κατά την άποψή μου, θα πρέπει να δημιουργηθούν πολλοί οριζόντιοι πολιτικοί κύκλοι οργάνωσης, είτε μονοθεματικοί είτε πολυθεματικοί, αποτελούμενοι από άτομα με κοινές ανησυχίες και διάθεση προσφοράς. Ένα απλό οργανωτικό για την κάθε ομάδα, ξεχωριστό, στο οποίο θα υπάρξουν οι πολιτικές ζυμώσεις που απαιτούνται. Κάθε ομάδα θα μπορεί να έχει τα δικά της ξεχωριστά χαρακτηριστικά ή ακόμη να είναι διαφορετικές ομάδες με κοινά χαρακτηριστικά. Το βασικό ζήτημα είναι η οριζόντια δομή στην ομάδα. Γιατί; Αξίζει να διαβάσετε παρόμοιες μορφές οργάνωσης στις ΗΠΑ που έχουν ως σκοπό αρχικά μειώσουν την απόσταση μεταξύ της πολιτικής βάσης της πυραμίδας και της κορυφής και κατόπιν η βάση να δύναται να ελέγχει την κορυφή -> grassroots.htm
Τέτοιες ομάδες ξεκίνησαν να δημιουργούνται δειλά και κυρίως τους τελευταίους 8 μήνες σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, κάτι που προέκυψε από την ανάγκη πολιτών της ίδιας άποψης να βρεθούν ο ένας πλάι στον άλλο, να μοιραστούν όσα πιστεύουν και έχουν μέσα τους, να δοκιμάσουν τρόπους δράσης. Αυτοί οι οριζόντιοι κύκλοι θα πρέπει να πολλαπλασιαστούν και όχι να διευρυνθούν, να εμβαθύνουν σε θεματικές και όχι αριθμήσουν περισσότερα μέλη, να αποκτήσουν ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά, πχ κύκλοι που θα φημίζονται για την τεχνογνωσία τους, την περιβαλλοντική τους δράση, την υγεία, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος κτλ αλλά και πολυθεματικοί κύκλοι εν είδει μικρών κομμάτων. Δεν θα πρέπει να εστιάσουν στο πώς θα επικοινωνήσουν το περιεχόμενο αλλά πώς θα γίνουν κέντρα πρωτογενούς παραγωγής πολιτικής. Αν η κεντροαριστερά αποκτήσει οργανωτική κατεύθυνση που θα ξεκινά από τη βάση, αυτή είναι που βγει σεργιάνι να τους βρει, να τους συναντήσει, να τους μιλήσει. Αν αυτό δε συμβεί, τότε θα είναι ακόμη ένα οργανωτικό που θα έχει αποτύχει. Και να το πω διαφορετικά; Οι κύκλοι είναι που θα προκαλέσουν αυτό να συμβεί. Αυτοί οι πολλοί μικροί οριζόντιοι κύκλοι θα αποτελούν ουσιαστικά έναν μεγάλο πρώτο κύκλο αυτοοργάνωσης της βάσης.
Ένας δεύτερος κύκλος είναι αυτός των πολιτικών. Διότι πολιτική χωρίς κόμματα και πολιτικούς δεν υπάρχει. Σίγουρα εδώ θα πρέπει να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα, κυρίως από τους αποδεδειγμένα τυχοδιώκτες. Υπάρχει πλειάδα στελεχών που έχουν διατελέσει υπουργοί, έχουν παράξει πολιτικό έργο και σίγουρα είναι χρήσιμοι, ως προς τις ικανότητες, ως προς τη γνώση και εμπειρία, ευθέως απαραίτητοι σε μία νέα προσπάθεια. Το πάντρεμα του παλιού με το νέο θα πρέπει να γίνει μέσα από κανόνες. Οι πολιτικοί που έχουν στήσει προσωπικά οργανωτικά σε σχήμα πυραμίδας δε θα απαιτείται να τα διαλύσουν αλλά να τα ενσωματώσουν στην προσπάθεια. Πολλοί εκ των πρώην υπουργών που δε μιλιούνται μεταξύ τους ενώ συναντιλαμβάνονται την πολιτική πραγματικότητα [γιατί άραγε; ίσως οι ίδιοι θα πρέπει να αναρωτηθούν και να δουν αν και πόσο διαβρώθηκαν από την εξουσία] θα πρέπει να συνεργαστούν, πρώτα μεταξύ τους, σε επίπεδο σχεδιασμού, και κατόπιν σε διάδραση με τη βάση. Όχι για να δημιουργήσουν ατομικούς στρατούς αλλά να μεταφέρουν γνώση, εμπειρία και βήματα που κατά τη γνώμη τους πρέπει να γίνουν για να επιτύχει το εγχείρημα.
Ένας τρίτος κύκλος είναι αυτός των οργανωμένων -κυρίως εργασιακών- ομάδων. Σε αυτόν τον κύκλο, το εύκολο είναι το οργανωτικό στήσιμο και το δύσκολο ο κύκλος αυτός να πρεσβεύει τις αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται. Χρειάζονται φρέσκες ιδέες και άνθρωποι που θα τις πιστέψουν, θα τις υπηρετήσουν και τις διοχευτεύσουν στους τομείς που εκπροσωπούν. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για τη διαπραγμάτευση μεταξύ του οράματος και της κοινωνίας [O κύκλος των χαμένων μεταρρυθμιστών (;)]
Ένας τέταρτος κύκλος είναι αυτός των λεγόμενων σοφών, των πολιτικών που έχουν αποσυρθεί αλλά και των πολιτών που έχουν διαπρέψει στον τομέα τους και αποτελούν διαμορφωτές άποψης της κοινωνίας. Εδώ, προφανώς, θα πρέπει να γίνει η συνεύρεση μεταξύ τους, σε κύκλους, και να υπάρξει η υποστήριξη με ποικίλους τρόπους. Είναι αυτοί που μπορούν να δώσουν το απαιτούμενο ειδικό βάρος και θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα, μόνο όταν η προσπάθεια έχει τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται, και, αυτοί είναι που θα της προσδώσουν την περισσότερη προοπτική.
Μαζεύοντας τις σκέψεις μου σε λίγες, πια, γραμμές και θεωρώντας την κινητοποίηση της βάσης ως το μείζον, θεωρώ ότι το δεύτερο βήμα είναι η συμμετοχή της βάσης στη διαμόρφωση της ατζέντας, το πολιτικό πλαίσιο που αναφέραμε στην αρχή. Και αυτό μπορεί να γίνει μέσα από ένα πολιτικό φόρουμ και συμμετοχή εκπροσώπων των ομάδων αλλά και εκτός διαδικτύου, με συναντήσεις, καταγραφή θέσεων-απόψεων κτλ. Ο απλός πολίτης θα πρέπει να αισθανθεί συμμέτοχος στην προσπάθεια, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, τούτως ώστε να υπάρχει πραγματική έκφραση της βάσης αλλά και παράλληλη ενεργοποίησή της καθότι η πολιτική ατζέντα που θα διαμορφωθεί θα είναι κτήμα της. Η ατζέντα είναι αυτή που θα συντονίσει τους κύκλους, όχι τα πρόσωπα. Αφού διαμορφωθεί η ατζέντα, η οποία θα αποτελεί το σημείο αναφοράς όλων, θα περάσουμε στο στάδιο 3, αυτό των αγγελιοφόρων, οι οποίοι -προσοχή- θα προκύψουν από τη διαδικασία, δε θα χριστούν, θα προκύψουν, χωρίς τίτλους και τα συναφή. Όπως βέβαια θα προκύψει και ο επικεφαλής, από τη βάση και μόνον αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου