Η παραίτηση (κατόπιν εντολής Τσίπρα) Σακελλαρίδη από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ (βλ. αναλυτικά εδώ) και το αίτημα του συγκυβερνώντος Πάνου Καμμένου για παράδοση από τον Νίκο Νικολόπουλο της βουλευτικής του έδρας στην Αχαϊα (βλ. αναλυτικά εδώ) ενόψει της ψήφισης των προαπαιτουμένων απόψε το βράδυ στην Ολομέλεια της Βουλής, προκαλεί κλυδωνισμούς στην εύθραυστη κυβερνητική πλειοψηφία των 155 βουλευτών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θέτοντας πάλι σε αμφιβολία, για ακόμη μια φορά, την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου.......
Στις 20 Σεπτεμβρίου η καθαρή επανεκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία της χώρας ήταν μια καθαρή εντολή του ελληνικού λαού να ξεμπερδέψει η χώρα από τις περιπέτειες της "περήφανης" διαπραγμάτευσης και να μπει σε μια φάση ηρεμίας για την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου, που ο ίδιος υπέγραψε στις 12 Ιουλίου. Με απλά λόγια ο ελληνικός λαός νομιμοποίησε τις επιλογές Τσίπρα, ζητώντας επιτέλους να κυβερνήσει και να βγει σε βάθος τριετίας από την κρίση.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως για ακόμη μια φορά προτίμησε να ερμηνεύσει την λαϊκή εντολή κατά το δοκούν, εκτιμώντας ότι ο ελληνικός λαός επικρότησε με την ψήφο του την αποτυχημένη πρώτη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιλέγοντας εκ νέου ως κυβερνητικό σύμμαχο τον Πάνο Καμμένο, με την διαφορά ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν μετρούσε πλέον τους 162 βουλευτές του Ιανουαρίου, αλλά μόλις 155, μια πλειοψηφία καταπώς φαίνεται όχι αρκετή για να περαστούν μια σειρά από πολύ δύσκολα προαπαιτούμενα, όπου προηγούμενες κυβερνήσεις με ευρύτερες πλειοψηφίες δεν κατάφεραν να περάσουν.
Εμείς από εδώ, την επομένη ακριβώς υπογραφής της συμφωνίας την 12η Ιουλίου,είχαμε προτείνει την μη διεξαγωγή εκλογών και την συγκρότηση από την προηγούμενη Βουλή μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας ειδικού σκοπού (βλ. το post εδώ), στην οποία θα συνασπιστούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που ασπάζονται την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, στηρίζοντας μια κυβέρνηση, υπό τον Αλέξη Τσίπρα, που θα αξιοποιούσε τους καλύτερους και καταλληλότερους, με ορίζοντα τριετίας. Με άλλα λόγια, προτείναμε το ελληνικό πολιτικό σύστημα να κάνει ένα "συμβόλαιο τιμής" με τον εαυτό του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να βγάλει την χώρα από το μνημόνιο στο τέλος της τριετίας.
Αντ' αυτού όμως επελέγη η διεξαγωγή των εκλογών, όπου και τότε είχαμε επισημάνει ότι δεν θα ωφελήσουν σε κάτι, πέρα της παραμονής Τσίπρα στην πρωθυπουργία και της περιθωριοποίησης του κόμματος της δραχμής. Και τώρα φτάνουμε ή τουλάχιστον πλησιάζουμε ενώπιον ενός ακόμη αδιεξόδου. Αν η κυβέρνηση κλυδωνίζεται σ' αυτό το κύμα των προαπαιτουμένων, τι θα γίνει με το επόμενο, που θα περιλαμβάνει το κολοσσιαίο θέμα του ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού; Είναι τρομερά παράδοξο που ενώ η κοινωνία κατά 80 και πλέον τοις εκατό να έχει ψηφίσει μνημόνιο και παραμονή στο ευρώ, στην εξουσία να βρίσκεται μια αντι-μεταρρυθμιστική/κάτω του μετρίου κυβέρνηση, που ανά πάσα στιγμή είναι ετοιμόρροπη;
Και το επιβαρυντικό ποιο είναι; Ότι και η "ευρωπαϊκή" αντιπολίτευση "ψάχνεται". Η ΝΔ έχει μπει σε κατάσταση εσωστρέφειας λόγω των προεδρικών εκλογών της Κυριακής, το Ποτάμι περνά κρίση ταυτότητας και ύπαρξης και το ΠΑΣΟΚ/Δημοκρατική Συμπαράταξη προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία του, όχι βέβαια με μεγάλη επιτυχία. Τον Ιούλιο, οι παραπάνω πολιτικές δυνάμεις ήταν σε γενικές γραμμές σε καλύτερη κατάσταση σε σχέση με τώρα. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχαν αλλάξει τις ηγεσίες τους, κάνοντας ευκολότερη την λογική των συναινέσεων, ενώ το Ποτάμι δεν είχε υποστεί το πλήγμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου. Τώρα όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά και αυτό μπορεί να το δει κανείς με γυμνό μάτι.
Καταληκτικά, για ακόμη μια φορά το πολιτικό σύστημα κρίνεται κατώτερο των περιστάσεων για τη διαχείριση της κατάστασης, με την ποιοτική διαφορά ότι τώρα υπάρχουν στον κόσμο και σοβαρότερα προβλήματα από την Ελλάδα, όπως είναι το προσφυγικό και η τρομοκρατία. Η λογική του "αυτόματου πιλότου" και του "ότι και να γίνει θα πάρουμε τα λεφτά γιατί έγιναν εκλογές" είναι πέρα από ανερμάτιστη και βολική. Αυτή τη φορά η Ελλάδα πρέπει να βρει η ίδια τρόπο να σταθεί στα πόδια της και να εφαρμόσει απαρέγκλιτα αυτά που έχει συμφωνήσει. Αυτό όμως δεν αρκεί, μιας και η κυβέρνηση παρουσιάζει μια αντι-μεταρρυθμιστική εμμονή, προσπαθώντας να κάνει "πελατειακές" μπίζνες κάτω από την υλοποίηση του μνημονίου.
Στο Μαξίμου πίστευαν ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν, τουλάχιστον μέχρι να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες και να μπει το 2016. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το τι μέλλει γενέσθαι στη συνέχεια και σκέψεις περί "εφεδρειών" στο ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι ή ακόμη και τον Λεβέντη σε περίπτωση "κραχ" της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μόνο ως μυωπικές μπορούν να χαρακτηριστούν. Χρειάζεται επειγόντως "ανακεφαλαιοποίηση" και σε επίπεδο πολιτικού συστήματος, αλλά οι ελπίδες να υπερβεί τον εαυτό του φαντάζουν αυτή τη στιγμή ελάχιστες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου