Εμείς που δεν γνωρίσαμε δραχμή

Όλοι έχουμε γονείς που συνωστίζονται στα ΑΤΜ, όλοι έχουμε παππούδες που δεν έχει καταβληθεί η σύνταξή τους, όλοι βλέπουμε τη σκληράδα της αγωνίας και την ψύχραιμη απαισιοδοξία στα μάτια των γονιών μας. Αυτή η κατάσταση είναι η πιο καταλυτική σφραγίδα για την ψυχολογία μας, όσο και να ήθελε κάποιος να δραπετεύσει από αυτή δεν μπορεί. Γι’ αυτό τον λόγο οι νέοι της γενιάς μου δεν μπορούν να είναι αδιάφοροι. ....

Την προηγούμενη Παρασκευή, τη στιγμή που ανακοινωνόταν το δημοψήφισμα και οι πρώτες νυχτερινές ουρές σχηματίζονταν στα ΑΤΜ, βρισκόμασταν σε ένα κλίμα ευθυμίας. Η νυχτερινή έξοδος, το τέλος της εξεταστικής, το καλοκαίρι που ερχόταν όλα ήταν τόσο ανέμελα, ωραία και συνηθισμένα. Το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε, όπου και ενημερωθήκαμε για τις εξελίξεις, οι περισσότεροι επέδειξαν μια χαλαρή αδιαφορία και ένα προκαταβολικό και ελαφρύ «όχι». Σάμπως όταν βρίσκεσαι στο κατώφλι πρωτόγνωρων καταστάσεων και απλουστεύονται τα πράγματα στο μυαλό σου. Παράλληλα ξεκινούσε ο εμφύλιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε αυτές τις μεγάλες κοινωνικές κουζίνες, τα στρατόπεδα σχηματίζονταν, τα χαρακώματα χαράζονταν και οι πρώτοι που πήραν τα όπλα ήταν οι πολιτικοποιημένοι. Οι περισσότεροι πάλι από εμάς τους νέους εξακολουθούσαμε να δείχνουμε την ίδια αδιαφορία ή στην καλύτερη των περιπτώσεων κάναμε μία ανάρτηση που έγραφε «γιατί όσοι έχουν τις καταθέσεις τους εδώ πρέπει να παρακαλάνε για τη δραχμή». Παντού όπως και όλα αυτά τα πέντε χρόνια βασίλευε το συναίσθημα. Από τη Δευτέρα κληθήκαμε να κάνουμε αρχηγό μας τη σκληρή πραγματικότητα. Το πέρασμα από την αδιαφορία στον ρεαλισμό είναι πάντα μια επίπονη δοκιμασία που χαρακτηρίζεται από σύγχυση. Ξαφνικά χάθηκε ότι είχαμε δεδομένο ως τώρα.

Οι μέρες περνούσαν και οι ουρές μεγάλωναν, μαζί με αυτές και οι κραυγές απόγνωσης. Εμείς συνειδητοποιούσαμε ώρα με την ώρα την όλη κατάσταση, μπερδεμένοι, ενώ ο εμφύλιος συνεχιζόταν.
Οι συνομήλικοί μου ως τώρα ταυτίζονταν με τον λαϊκισμό γιατί είναι απλός, γιατί τους κολάκευε και γιατί τους γλύτωνε από την αγωνία του μέλλοντος, αλλά η πραγματικότητα κάτω από τον ανελέητο ήλιο του καλοκαιριού δεν αφήνει πολλά περιθώρια για τον σχηματισμό ουτοπιών. Τώρα όλοι μαζί πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με 50 ευρώ τη μέρα. Δεν γνωρίσαμε δραχμή, μεγαλώσαμε προστατευμένοι κάτω από την  ομπρέλα της ευρωπαϊκής ευημερίας, δεν ξέρουμε τι θα πει βίζα και συνάλλαγμα. Τα iphone μας μπορούσαμε να τα αποκτήσουμε μέσα σε μία ημέρα και όχι μετά από αιματηρές οικονομίες. Μέσα σε αυτές τις καταστάσεις δεν δικαιούμαστε να πιστεύουμε ότι η δραχμή θα είναι το νέο ελβετικό φράγκο και πρέπει να γνωρίζουμε ότι με υποτιμημένο νόμισμα και σε μια απόλυτα χρεοκοπημένη χώρα, που εισάγει και δεν παράγει, η αξιοπρέπεια θα φαντάζει μακρινό όνειρο. Όπως και να έχει, όλοι μαζί θα επιβιώσουμε κάτω από τις ίδιες συνθήκες από την άλλη εβδομάδα.

*O Παύλος Αλεξιάδης είναι τριτοετής φοιτητής Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Κομένιους στην Μπρατισλάβα και εκλεγμένο μέλος του επταμελούς συμβουλίου της ελληνικής κοινότητας στη Σλοβακία.
Βρείτε τον Παύλο Αλεξιάδη στο facebook και στο twitter.  (https://www.facebook.com/profile.php?id=100001895016996) (https://twitter.com/pavlos1917)