H πρώην βουλευτής Φωκίδας και μέλος της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ Αφροδίτη Παπαθανάση κάνει μία εξαιρετική τοποθέτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο fb. Αξίζει να τη διαβάσετε:.....
Παρακολουθώ τους τελευταίους μήνες την προσπάθεια πολλών νέων ανθρώπων να μείνουν ψύχραιμοι , να αντιληφθούν το τι έγινε στην χώρα μας και στην Ευρώπη και την αγωνία τους στο να ειναι χρήσιμοι. Χρήσιμοι γιατί κρίνουν με δημόσιο λογο - αρθρογραφώντας - το τι έγινε αλλα κύρια το τι πρέπει να γίνει.
Η σημαντικότερη συμβολή τους ειναι το οτι μιλούν εκεί που πολλοί απο εμάς σιωπαίνουν, οτι θέτουν ζητήματα τα οποία σε εμάς κοστιζουν στην προσωπική μας ατζέντα, το οτι υπερασπίζονται ή καταδικάζουν πολιτικές και πρόσωπα οταν οι περισσότεροι απο εμάς κάνουν οτι δεν θυμούνται.
Η σημαντικότερη συμβολή τους ειναι το οτι μιλούν εκεί που πολλοί απο εμάς σιωπαίνουν, οτι θέτουν ζητήματα τα οποία σε εμάς κοστιζουν στην προσωπική μας ατζέντα, το οτι υπερασπίζονται ή καταδικάζουν πολιτικές και πρόσωπα οταν οι περισσότεροι απο εμάς κάνουν οτι δεν θυμούνται.
Αν τα μέσα ενημέρωσης στην χώρα ήταν κάπως αλλιώς, "συνθήκες κανονικότητας" ας το πούμε και τα σενάρια συνωμοσίας θα ήταν λιγότερα και το πολιτικό δυναμικό σοβαρότερο. Αλλά...
Η δημιουργικότητα τους σε σχέση είτε με την φοβικοτητά μας είτε με την αναγκη αυτοπροστασίας μας εμένα , τουλάχιστον , ενοχές μου δημιουργεί.
..."Λέμε , μέσα μας ( δηλ. όχι φωναχτά) πως θελουμε να αλλάξουμε τη χώρα, να αλλάξουμε τα πράγματα , να φτιάξουμε κάτι δικαιοτερο και κάτι καλύτερο.
Ταυτιζόμαστε λοιπόν με το οραμα και με το προφίλ του μεταρρυθμιστή αλλα και αυτο μάλλον συμβαίνει μόνο στις καλές στιγμές.
Στα δύσκολα λιγοψυχάμε κάπως και μετράμε μέρες ανασύνταξης.
Και αν αυτές καθυστερούν , ίσως ακόμη καλύτερα, κερδίζουμε χρόνο στο τίποτα.
Και αν τα δύσκολα εμπεριέχουν και καταστάσεις που θα έπρεπε να υπερασπιστούμε πρόσωπα που τυγχάνουν στα down τους εκεί αν δείτε αμηχανία. Κάνουμε πως ουτε είδαμε ουτε ακούσαμε. Μάλλον για να μην χρειαστει και να μιλήσουμε.
Ταυτιζόμαστε λοιπόν με το οραμα και με το προφίλ του μεταρρυθμιστή αλλα και αυτο μάλλον συμβαίνει μόνο στις καλές στιγμές.
Στα δύσκολα λιγοψυχάμε κάπως και μετράμε μέρες ανασύνταξης.
Και αν αυτές καθυστερούν , ίσως ακόμη καλύτερα, κερδίζουμε χρόνο στο τίποτα.
Και αν τα δύσκολα εμπεριέχουν και καταστάσεις που θα έπρεπε να υπερασπιστούμε πρόσωπα που τυγχάνουν στα down τους εκεί αν δείτε αμηχανία. Κάνουμε πως ουτε είδαμε ουτε ακούσαμε. Μάλλον για να μην χρειαστει και να μιλήσουμε.
Εμείς που λέμε πως θέλουμε τις αλλαγές , την συμμετοχή μας σε αυτές και την και ανάδειξη μέσα απο αυτές , δυσκολευόμαστε λίγο στο να επιλέξουμε : θυσία ή επιβίωση ;
Αυτή η αμφιθυμία μας τρώει. Κατανοούμε , αναγκαιές μεν οι θυσίες και οι ρήξεις , αλλά πόσα πια να αντέξεις ;
Και αν μας πουν και να διαλεξουμε ξεκάθαρα και θεση εκεί να δείτε τα δύσκολα. Ποσο πια να ακροβατείς;;
Και αν μας πουν και να διαλεξουμε ξεκάθαρα και θεση εκεί να δείτε τα δύσκολα. Ποσο πια να ακροβατείς;;
Τους κανόνες της επικοινωνίας μάλλον τους καταλαβαίνουμε καλύτερα από τα υπόλοιπα , ποτιστηκε το DNA μας με τους άγραφους κανόνες επιβίωσης, αυτούς που πιο δύσκολα απο κάθε τι άλλο θα αφήσουμε πίσω μας.
Κανόνας 1ος , ίσες αποστάσεις,
Κανόνας 2ος , στην αναμπουμπούλα να πούμε και εμείς καμία ατάκα. Οσο πιο σοβαροφανης ή και έξυπνη τόσο το καλύτερο ,
Κανόνας 3ος , όπου δύσκολα, συμπασχεις μεν , φυλάγεσαι δε , κλπ.κλπ.
Κανόνας 2ος , στην αναμπουμπούλα να πούμε και εμείς καμία ατάκα. Οσο πιο σοβαροφανης ή και έξυπνη τόσο το καλύτερο ,
Κανόνας 3ος , όπου δύσκολα, συμπασχεις μεν , φυλάγεσαι δε , κλπ.κλπ.
Με τα λίγα παραπάνω που κουβαλαμε μεσα μας καταλαβαίνετε γιατι ολα γίνονται τοσο πιο δύσκολα στον τόπο αυτό..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου