«Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μην έρθει ο Τσίπρας στην εξουσία» δήλωσε σύμφωνα με το Mega o πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης. [tovima]
Αφορμή η πρόσκληση που απηύθυνε σήμερα ο υπουργός Υγείας Μάκης Βορίδης στον Γ. Καρατζαφέρη να επιστρέψει στη ΝΔ μέσα από την πρωινή εκπομπή του Mega. Τάχθηκε υπέρ της διεύρυνσης της κεντροδεξιάς λέγοντας:......
«Σε αυτή την κατεύθυνση όπου ανοίγει μια ευρύτατη συζήτηση για τον τρόπο που θα πορευτεί ο τόπος από εδώ και πέρα, είναι προφανές ότι αναιρούνται όλα αυτά που έχουν χωρίσει ανθρώπους που κανονικά ανήκουν στο ίδιο ιδεολογικοπολιτικό στρατόπεδο. Αυτή η διάκριση μνημόνιο - αντιμνημόνιο που στοίχειωσε τον δημόσιό μας λόγο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ξεθωριάζει, ατονεί. Όσο περνάει ο καιρός χάνεται. Και ξαναβρίσκει κανένας τα σημεία της σύγκλισής του».
Πρόσθεσε μάλιστα ότι ότι «σε μια πραγματική βάση όπου ανοίγει αυτή η συζήτηση και ξαναβρίσκουμε τα ιδεολογικά μας μετερίζια τα κανονικά, νομίζω ότι εδώ υπάρχει το περιθώριο, άνθρωποι που διαφωνήσανε να ξανασυνταχθούν και να συναντηθούν».
Ειδικότερα αναφερόμενος στον Γιώργο Καρατζαφέρη είπε: «Σε επίπεδο προσώπων και εννοώ πολιτικά είναι προφανές ότι οι επιλογές θα γίνουν από τον πρόεδρο του κόμματος γιατί αυτός είναι που θα χειριστεί τα επιμέρους πολιτικά ζητήματα. Και επειδή μου θέσατε και προσωπικά ερωτήματα εγώ διατηρώ μια προσωπική σχέση με τον κ. Καρατζαφέρη με την έννοια ότι έχει βαφτίσει τον γιο μου. Υπάρχουν στιγμές που η πολιτική δυσκολεύει τις σχέσεις».
Σημειώνεται ότι οι σχέσεις του κ. Καρατζαφέρη με τον κ. Σαμαρά ήταν πάντα καλές και η ηγεσία της ΝΔ έχει εντείνει το τελευταίο διάστημα τις κινήσεις για άνοιγμα του κόμματος στον χώρο της κεντροδεξιάς.
Epikairo: Ας μην πάμε μακριά, απλά να κάνουμε μια απλή πρόσθεση των δυνάμεων της λεγόμενης "κεντροδεξιάς" στις τελευταίες ευρωεκλογές. Έχουμε και λέμε: ΝΔ 23%, Χ.Α. 9,4, ΑΝΕΛ 3,5%, ΛΑΟΣ 2,7 και Πολύδωρας 1%. Συνολικά το ποσοστό της Δεξιάς στις εκλογές κυμάνθηκε στο 40% περίπου, το οποίο παρά τον κατακερματισμό δεν το λες και λίγο. Θα πει κάποιος εύλογα: Μα καλά, συνυπολογίζετε και τους ψήφους της Χ.Α.; Ακόμα κι αν δεν πρέπει να τους συνυπολογίζουμε εμείς, τους συνυπολογίζουν τα κομματικά γραφεία της ΝΔ, όπου όπως έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν, λειτουργούν εν δυνάμει και ως αποθήκη ψηφοφόρων του Σαμαρά. Εξάλλου αυτό το σχέδιο δεν απεργαζόταν και ο Μπαλτάκος με εντολή Σαμαρά; Το ότι του το χάλασε ο Κασιδιάρης, δεν σημαίνει ότι το σχέδιο αυτό μπήκε στο συρτάρι ποτέ.
Εδώ και 2 χρόνια συζητούμε αρειμανίως για την επανένωση της κεντροαριστεράς, προσπαθώντας όλοι οι απανταχού κεντροριστερολόγοι να βρουν τον συνεκτικό ιστό, την κοινή αναφορά, το κοινό αίτημα. Από την άλλη όμως η Δεξιά, δείχνει να έχει βρει τη δική της συγκολλητική ουσία, που δεν είναι άλλη από την αποτροπή ανόδου του Τσίπρα στην εξουσία. Πάλι θα αναρωτηθεί κάποιος εξίσου εύλογα; Είναι δυνατόν τέτοιου είδους παλαιοκομματικά επιχειρήματα να έχουν σήμερα πέραση; Ακόμα κι αν φαντάζει παλαιοκομματικό, ας μας εξηγήσει κάποιος: Η ψήφος στη Δεξιά είναι μια προοδευτική και μοντέρνα ψήφος, ειδικά στην ελληνική κοινωνία; Όχι βέβαια κι αυτό που χαρακτηρίζει διαχρονικά τη Δεξιά είναι η δυνατότητα άμεσης συσπείρωσης των δυνάμεων της, γύρω από σύμβολα και ιδεοληψίες. Υπάρχουν άραγε στην προοδευτική παράταξη νοσταλγοί της δικτατορίας ή του Στέμματος;
Επειδή στη Συγγρού βλέπουν ότι τα ανδραγαθήματα του Σαμαρά, όσο κι αν προβάλλονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, δεν μπορούν να γοητεύσουν με την ρητορική των υποτιθέμενων μεταρρυθμίσεων, το προσεχές διάστημα η ρητορική της ΝΔ θα στρίψει εντελώς το τιμόνι προς τα Δεξιά, με σκοπό να ξυπνήσει τα "δεξιά" ανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο σε σχέση με την προοδευτική πλευρά είναι περισσότερο "μπετόν", ειδικά με την απειλή του "αριστερού κινδύνου". Βέβαια αυτή η συσπείρωση εξουσία δεν φέρνει, αλλά δημιουργεί μια υποθήκη για το μέλλον. Αυτή η η συσπειρωμένη Δεξιά δεν έχει σκοπό να αποτελέσει την καλύτερη δυνατή κυβέρνηση, αλλά μια έξαλλη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζοντας μέρες του Παπαγικού Συναγερμού την περίοδο 1951-1952.
Στην περίπτωση αυτή η Δεξιά θα περιμένει την εξουσία να πέσει στην αγκαλιά της, ποντάροντας στην παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ. Και ας ξεδιαλύνουμε και μια αυταπάτη που κυκλοφορεί έντονα στα κεντροαριστερά "στέκια": Αν αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, απέτυχε και η κεντροαριστερά στην Ελλάδα για πολλά χρόνια. Μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μια κυβερνητική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους στην κεντροαριστερά, ακόμη κι αν το ΠΑΣΟΚ ή τα άλλα σχήματά της φαντάζουν θελτικά. Η αποτυχία του ενός πόλου φέρνει την άνοδο του άλλου και όχι την ανάδυση μέσα από την ίδια οικογένεια ενός παρεμφερή πόλου.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, η κεντροαριστερή πρόταση εξουσίας αυτή την περίοδο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να πάρει την εξουσία με το εσφαλμένο για εμάς αίτημα της "ανατροπής", δίχως να έχει συγκεκριμενοποιήσει την πρόταση για την μεταμνημονιακή Ελλάδα. Στην περίπτωση που πάρει την εξουσία (κάτι που φαντάζει πιθανό), χωρίς να έχει να επεξεργαστεί μια ολοκληρωμένη πρόταση, δεν θα χρειαστεί και πολύ διάστημα για να καταρρεύσει, με την ανασυγκροτημένη Δεξιά να καιροφυλαχτεί για την υφαρπαγή της εξουσίας.
Που βρίσκεται η ομορφιά; Ότι όλοι αυτοί οι σχηματισμοί που περιγράψαμε παραπάνω, πίνουν νερό στο όνομα του Κώστα Καραμανλή. Ακόμα και οι χρυσαυγίτες στον δημόσιο λόγο τους δεν του προσάπτουν τίποτα, αντίθετα του αναγνωρίζουν την "προσέγγιση" του με τους Ρώσους, την οποία όλη η δεξιά μυθολογία θεωρεί ως βασική αιτία πτώσης του Καραμανλή το 2009. Αυτό ακριβώς το αφήγημα, σε συνδυασμό με το αφήγημα "για όλα φταίει ο Παπανδρέου και το μνημόνιο" είναι εκείνα που ενώνουν απ' άκρη σε άκρη το δεξιό φάσμα, με μερικές αποκλίσεις πάντα.
Αν λάβουμε μάλιστα υπόψη ότι συγκεκριμένα εκδοτικά συμφέροντα έχουν βαλθεί να αποκαταστήσουν τον Καραμανλή, αποκαθαίροντάς τον από την αμαρτία της χρεοκοπίας της χώρας (υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ), τότε εύλογα πάει το μυαλό μας στην υπόθεση ότι κάτω από τη μύτη μας ανασυγκροτείται η Δεξιά, η οποία μολονότι μειώθηκε, δεν εξαερώθηκε όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ στα χέρια του Βενιζέλου. Το γεγονός ότι 23% ψήφισε αυτόν τον Σαμαρά, μ' αυτήν την πολιτική, είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας της Δεξιάς.
Το πολιτικό σκηνικό μετά το 2012 βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο και πιθανόν τα κόμματα και η εκλογική επιρροή που καταγράφουν, πιθανόν να μην υπάρχουν σε δύο χρόνια από σήμερα. Το ενδεχόμενο το πολιτικό μας σύστημα να ξαναγυρίσει στα "κλασσικά εικονογραφημένα", με την κυριαρχία δύο παρατάξεων, της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, μπορεί και να μην φαντάζει απίθανο. Όσο όμως η κεντροαριστερά ομφαλοσκοπεί, με λίγα λόγια βρίσκεται στα χέρια του κεντροδεξιού Βενιζέλου, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος μονοπώλησης της εξουσίας από την αναβαπτισμένη Νεο-Δεξιά για πολλά χρόνια. Και ας μην ξεχνάμε κάτι: Η κυριαρχία Παπάγου εξασφαλίστηκε με την καθιέρωση του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, με την ψήφο του Κέντρου το 1952. Επειδή οι καιροί είναι πονηροί, ελπίζουμε το σημερινό Κέντρο να μην επαναλάβει το ίδιο σφάλμα, παραδίδοντας τα κλειδιά της εξουσίας στη Δεξιά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου