"Καρατζαφέρης της Αριστεράς" ή, επιτέλους, Αριστερά της Ευθύνης;

Πόσο βαραίνει η ευθύνη;

Όπως όλα δείχνουν πάμε ολοταχώς σε νέες

 εκλογές και ταυτόχρονα, σε έξοδο από 

την ευρωζώνη. Το κόμμα της δραχμής 

βρήκε στον Συριζα την κοφτερή του αιχμή. Ό,τι δεν μπόρεσε να πετύχει με

 όργανο τον πρώην δικομματισμό, τον φαινομενικά ιδανικό αυτόχειρα 

λόγω της ολοκληρωτικής εξάρτησής του από τον πελατειακό σύστημα,

 μοιάζει να το καταφέρνει τώρα με όργανο τον Συριζα.

Η επιτυχία του τελευταίου να μπλοκάρει κάθε δυνατή λύση, καθιστά.....

 επιτέλους εφικτό το σενάριο Σόρος, Ρουμπινί και κερδοσκόπων - την
 επιστροφή στη δραχμή και την εξαγορά του πλούτου της χώρας αντί
 πινακίου φακής. Και ταυτόχρονα την επιστροφή στην νομιμότητα και 
την εξουσία των κρατικοδίαιτων ντόπιων κύκλων των δανεικών και
 αγύριστων, που αφού παρασίτησαν το κράτος λάφυρο των ημετέρων
, θα εξοφλήσουν τώρα σε δραχμές τα χρέη τους και θα επανακάμψουν 
νοικοκυραίοι..

Κι όμως ακόμη υπάρχει λύση. Η ευθύνη.

Μπορεί έστω και τώρα, να δημιουργηθεί κυβέρνηση

που θα μας κρατήσει στην Ευρώπη.

Αρκεί η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης να μην

 υποκύψουν στις απειλές του Συριζα.

Μπορεί η Δημαρ να σχηματίσει κυβέρνηση, υπό τον έλεγχό της, 

με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και πολιτική στήριξη από κόμματα, εκτός Βουλής

 μεν αλλά με σημαντική συνολικά εκλογική απήχηση άρα και εντολή

 και ρόλο (Οικολόγους, Δράση, ΔΗΣΥ, Δημιουργία Ξανά

, Κοινωνική Συμφωνία).

Ο Φώτης Κουβέλης σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα είναι ο

 ..."Καρατζαφέρης της Αριστεράς" αλλά ο άνθρωπος της ευθύνης. 

Θα ελέγχει απόλυτα με τον αριθμό των βουλευτών του την

βιωσιμότητα άρα και το έργο της κυβέρνησης και την τήρηση

 των συμφωνημένων. Δεν θα είναι διακοσμητικός όπως ο
 Καρατζαφέρης, οι ψήφοι του οποίου κανένα ρόλο δεν έπαιζαν 
στο προηγούμενο σχήμα.

Η Δημαρ θα είναι ο ρυθμιστής μιας κυβέρνησης που μπορεί να μας

 κρατήσει στην ευρωζώνη και να αναζητήσει ισοδύναμα μέτρα 

διόρθωσης, κοινωνικά δίκαια αλλά και ικανά να προχωρήσουν 

την δημοσιονομική προσαρμογή, να διαπραγματευτεί βελτιώσεις 

και αναπτυξιακά πακέτα με την βοήθεια των ευρωπαίων φίλων 

μας και να επεξεργαστεί το "ελληνικό" μνημόνιο απεξάρτησης από επαναλαμβανόμενα υφεσιακά μνημόνια λιτότητας.Γιατί λοιπόν δεν το κάνει; 

• Η ψήφος του λαού εκεί την τοποθέτησε: ως ρυθμιστή.
•  Στο κάτω κάτω έχει και την αριθμητική δύναμη να "ρίξει"
•  την κυβέρνηση, αν διαπιστώσει ότι τα άλλα κόμματα 
• υπονομεύουν τις προγραμματικές συμφωνίες.
• Προτιμά να εφαρμοστεί η ατζέντα του Συριζα για επιστροφή
•  τελικά στην δραχμή, κάτι που αναπόφευκτα προκαλεί η
•  δίγλωσση και ανεύθυνη πολιτική του;
• Φοβάται το πολιτικό κόστος; Φοβάται τους εκβιαστές; 
• Υποκύπτει στο ανοδικό ρεύμα των λαϊκιστών;

Μα η μόνη πιθανότητα ανακοπής του καταστροφικού λαϊκιστικού 

ρεύματος είναι "να σταθεί η κοινωνία όρθια" και να μη

ν κατρακυλήσει στο έρεβος της χρεοκοπίας.
Με όποιο κομματικό κόστος, όσων θα στηρίξουν τη λύση.

Άλλωστε και ωφελιμιστικά τελικά να το δει η Δημαρ

 (όσο και οι υπόλοιποι καλούμενοι να συνεισφέρουν), δεν

 έχει μέλλον σε μια καινούργια αναμέτρηση. Αποκλειστικός 

εκφραστής της αντιμνημονιακής "κυβέρνησης της Αριστεράς

" θα είναι ο Συριζα - οι light εκδοχές της άρνησης της δανειακής 

σύμβασης θα συρρικνωθούν.

Η ανανεωτική, δημοκρατική, ευρωπαϊκή Αριστερά,

 πάντοτε επεδίωκε να αποκτήσει ρόλο ρυθμιστή.

 Ιδού η ευκαιρία!

http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2012/05/blog-post_12.html