Μου φαίνεται-ή μήπως είναι;- γελοία η αντιπαράθεση για τα αγγλικά του Τσίπρα. Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Στις 18 Ιουνίου μπορεί να είναι πρωθυπουργός ή να ελέγχει το πρόσωπο που θα οριστεί πρωθυπουργός και υπάρχουν άνθρωποι που «σκοτώνονται» μεταξύ τους για το αν έπρεπε να μιλήσει στο CNN απευθείας ή με διερμηνέα! Αυτό κι αν είναι πολυτέλεια!
Θα προσπαθήσω να επαναφέρω τη συζήτηση στα βασικά… διακυβεύματα (συγγνώμη, κύριε Μπαμπινιώτη) των εκλογών που έρχονται. Και αυτά είναι τρία και συνδεδεμένα μεταξύ τους:..............
Πρώτον, ποιοί θα κυβερνήσουν. Είναι βέβαιο ότι δεν θα είναι ένας, άρα παίζει μεγάλο ρόλο ποιες δυνάμεις θα είναι στην επόμενη Βουλή και αν θα έχουν την ετοιμότητα, την αποφασιστικότητα και την ικανότητα να συνεργαστούν.
Δεύτερον, αν η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ και πώς.
Τρίτον, αν θα αλλάξει η εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική (να συνεχιστεί απαράλλαχτη αποκλείεται) και πώς αυτό θα γίνει σε συνεννόηση με τους ευρωπαίους, αλλιώς παραμονεύει η περιπέτεια.
Ποιοι, λοιπόν, θα κυβερνήσουν στις 18 Ιουνίου; Αν οι ψηφοφόροι δεν επαναλάβουν αυτό που έκαναν στις 6 Μαίου(ήταν τέτοια η διασπορά της ψήφου που έφερε ακυβερνησία), τότε δυο είναι οι πιθανότητες:
Η πρώτη είναι να κυβερνήσει το υπο ανασύσταση «μέτωπο της Δεξιάς». Το επιδιώκει ο Σαμαράς, βλέποντας ότι διαφορετικά θα αποχαιρετήσει την αρχηγία. Φαίνεται ότι θα συμπλεύσει μαζί του η Ντόρα και ορισμένοι πρώην βουλευτές του Καρατζαφέρη. Φυσικά, όλοι προέρχονται από την ίδια μήτρα, αλλά ο πρότερος βίος τους δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Είναι μια συγκόλληση της τελευταίας στιγμής. Πολύ περισσότερο δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ο ίδιος ο Σαμαράς. Πέρα από τις γνωστές πλέον κωλοτούμπες του(κατά του πρώτου Μνημονίου, υπέρ του δεύτερου), που οδήγησαν στη δημιουργία μικρών ή μεγαλύτερων «τεράτων» στα δεξιά του, ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον νέο αντίπαλο (ΣΥΡΙΖΑ) παραπέμπει στις απεχθέστερες «παραδόσεις» της συντηρητικής παράταξης.
Η δεύτερη πιθανότητα είναι να κυβερνήσει ένα συνασπισμός της Αριστεράς. Οχι μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε θα μπορεί, ούτε πρέπει. Ακόμη κι αν μπορεί (με αυτοδυναμία), πρέπει να επιδιώξει ευρύτερες συμμαχίες. Η Δημοκρατική Συμμαχία του Φώτη Κουβέλη είναι δυνάμει σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να σταματήσουν αμέσως οι , λίγες ευτυχώς, κακοήθειες εναντίον του Κουβέλη, που εκπορεύονται από την Κουμουνδούρου. Η σαφέστατη φιλοευρωπαϊκή στάση της ΔΗΜ.ΑΡ θα αποτελέσει ένα ανάχωμα λογικής απέναντι σε όσους από τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελαν να προβούν σε απονεννοημένα διαβήματα, παίζοντας με την τύχη της χώρας. Αν η συμμαχία αυτή (ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ) δεν αρκεί, τότε θα χρειαστεί και η προσθήκη του ΠΑΣΟΚ. Με τη συμμετοχή του ή απλώς με την ανοχή του. Παρά τα όσα λέγονται προεκλογικά, αν το εκλογικό σώμα επιβάλλει τη συνεργασία ,ουδείς αυτή τη φορά θα μπορεί να αγνοήσει την εντολή του.
Στο δεύτερο διακύβευμα (θα μείνουμε ή όχι στο ευρώ), η απάντηση είναι μια και μοναδική. Ουδείς -πλήν του ΚΚΕ- λέει να φύγουμε. Ας είμαστε ξεκάθαροι. Οταν ο Ομπάμα, ο Ολάντ, ο Γιούνκερ (δηλαδή, οι πλέον φιλικοί προς την Ελλάδα ξένοι ηγέτες) λένε κατηγορηματικά ότι πρέπει να μείνουμε, θα ήταν εγκληματικό εμείς οι ίδιοι να κάνουμε τη χάρη σε όσους επιδιώκουν την έξοδό μας. Αυτό ισχύει διπλά για τον Τσίπρα και όσους από τον ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν ψήγματα κοινής λογικής. Και υπάρχουν πολλοί που τα διαθέτουν. Οσοι πιστεύουν ότι μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 17 Ιουνίου θα οδηγήσει αυτομάτως την Ελλάδα στην καταστροφή, καλύτερα να …μεταναστεύσουν από τώρα. Αστειευόμαστε. Τα πράγματα είναι σοβαρά, αλλά όχι τόσο τραγικά.
Στο τρίτο διακύβευμα (θα αλλάξει η πολιτική που εφαρμόζεται), η απάντηση είναι εξίσου κατηγορηματική. Όταν η μισή Ευρώπη λέει ότι η πολιτική αυτή πρέπει να αλλάξει, είναι τουλάχιστον στρουθοκαμηλισμός κάποιοι στην Ελλάδα να τα φορτώνουν όλα στον Τσίπρα. Όλα είναι θέμα μείγματος. Ο Τσίπρας, προφανώς, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη όταν την μια λέει ότι θα καταγγείλει το Μνημόνιο, την άλλη ότι θα το επαναδιαπραγματευθεί και την τρίτη ότι θα το διορθώσει. Πιστεύει, όμως, κανείς ότι την επομένη των εκλογών θα πάει στην Μέρκελ και θα της πει «πάρε το Μνημόνιό σου και μπρος»; Πρέπει να είναι πολύ ανόητος για να το σκέφτεται . Και δεν είναι. Και πολύ επικίνδυνος, για να το κάνει. Και δεν είναι.
Τι μπορεί να κάνει η επόμενη κυβέρνηση συνεργασίας ; Ορισμένες συμβολικές κινήσεις στο εσωτερικό, που μπορούν να είναι και ουσιαστικές. Για παράδειγμα, να αλλάξουν ορισμένα από τα μέτρα του δεύτερου Μνημονίου, για τα οποία δεν θα είχε αντίρρηση ούτε η τρόικα. Να μειώσει κάποιους φόρους, αλλά να καταστήσει απολύτως σαφές ότι θα κόψει τα πόδια των φοροκλεπτών. Να καταργήσει τη διάταξη που καταργεί τις κλαδικές συμβάσεις και οδηγεί σε εργασιακή ζούγκλα.
Ετσι κι αλλιώς κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Ακόμη κι αν δεν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι καλό να παίζει το ρόλο του «σκιάχτρου». Δεν γίνεται να ξεθεμελιωθεί ο,τι έχει απομείνει όρθιο στον κοινωνικό ιστό στο όνομα του ευρώ. Ηδη ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού, που έχει κατρακυλήσει σε όρια κοντά στη φτώχεια, απωθεί το, υπαρκτό βεβαίως, δίλημμα «ευρώ ή δραχμή». Αυτό το κομμάτι δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι με τη δραχμή η εξαθλίωσή του θα γίνει τέλεια. Αυτό το κομμάτι δεν πρέπει να μεγαλώσει. Κάπου πρέπει να μπεί ένα όριο. Και η σημερινή απογοήτευση να δώσει τη θέση της στην ελπίδα. Αν δεν γίνει αυτό, κανένα δίλημμα δεν θα πιάνει. Και τότε μπορεί να εξαφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα φουσκώσουν κι άλλο τυχοδιώκτες τύπου Καμένου και οι φουσκωτοί του Μιχαλολιάκου.
Το σημερινό κείμενο ξεπέρασε πολύ, σε όγκο, τα συνηθισμένα. Σκόπιμα. Οι επόμενες τριάντα μέρες θα είναι δύσκολες και συνάμα επικίνδυνες. Οσοι έχουν δημόσιο λόγο πρέπει να αποφύγουν τα τσιτάτα και τις ευκολίες. Το πρόβλημα δεν είναι τα κακά αγγλικά του Τσίπρα, όπως δεν ήταν τα κακά ελληνικά του Παπανδρέου.
Η χώρα αντιμετωπίζει υπαρξιακά διλήμματα, που δεν αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα. Ας κουραστούμε λίγο περισσότερο μελετώντας όλα τα δεδομένα. Ας αποφύγουμε τους εύκολους αφορισμούς. Ας δούμε τους κινδύνους και όχι την κινδυνολογία. Ας κοιτάξουμε μέσα μας, αλλά και γύρω μας. Με περισσότερη αυτογνωσία και ειλικρίνεια έχουμε περισσότερες ελπίδες να ψηφίσουμε πιο υπεύθυνα στις 17 Ιουνίου και να μην μετανιώσουμε την επομένη.
ΥΓ: Εννοείται ότι ο Τσίπρας πρέπει να σταματήσει αμέσως να…ανδρεοπαπανδρείζει ( πότε με το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», πότε με το «ποτάμι-που-δεν γυρίζει πίσω» και πότε με τη συλλογή κάποιων ξεπεσμένων παλιοΠΑΣΟΚων). Είναι απλώς γελοίο. Ασε που ο Ανδρέας ήταν 62 χρόνων όταν έγινε πρωθυπουργός και είχε την ωριμότητα να πετάξει στα σκουπίδια όσα ανεύθυνα έλεγε πριν. Ο Τσίπρας είναι μόλις 38 και πρέπει να προσέχει διπλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου