Το παρακάναμε. Γλιστράμε σ’ έναν κατήφορο, που, πολύ φοβάμαι, μας σπρώχνει προς τον γκρεμό. Είχε δίκιο ο Γιώργος - Αλέξανδρος Μαγκάκης, που λίγες μέρες πριν από τον θάνατό του έγραφε: «Αυτή που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος, με ανθρώπους άλλης φυλής...». Πόση απόγνωση, αλήθεια, σε λίγες μοναχά λέξεις! Και πόση ερημιά......
Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μια ημερομηνία δίπλα σε τόσες άλλες. Είναι οι νεκροί πατεράδες μας και οι παππούδες μας. Είναι τα κρυοπαγήματά τους στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας. Είναι η αντίσταση ενός ολόκληρου λαού στον φασισμό. Είναι οι γυναίκες της Πίνδου, που κουβαλούσαν κιβώτια με σφαίρες στους ώμους τους για τους πεινασμένους και ψειριασμένους φαντάρους μας. Είναι «... ένας θάνατος καβάλα στον αέρα / ένας άντρας χαμογελώντας αντίκρυ στο θάνατο – κι η μοίρα ό, τι θέλει ας πει...».
Υπάρχουν κάποιοι – δεν είναι, ευτυχώς, πολλοί – που δεν το
καταλαβαίνουν ή αρνούνται να το καταλάβουν. Και βάζουν στα χέρια μικρών παιδιών, μαθητών, μαύρα μαντίλια πένθους για να τα κουνάνε στην παρέλαση! Που φωνάζουν «προδότη» τον Παπούλια! Τον Παπούλια, που ήταν στο αντάρτικο από τα δεκαπέντε του χρόνια. Που ορμηνεύουν τα ίδια παιδάκια να γυρίζουν την πλάτη τους στους επισήμους.
Ο Παπούλιας είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Οι επίσημοι είναι οι πολιτικοί που εμείς ψηφίσαμε, ελεύθερα, για να μας κυβερνήσουν. Δεν ενδιαφέρει ο Παπούλιας – το πρόσωπο. Δεν ενδιαφέρει η Διαμαντοπούλου. Ενδιαφέρουν οι θεσμοί. Ενδιαφέρει η Δημοκρατία. Και ενδιαφέρουν τα παιδάκια. Που είναι απολύτως απαράδεκτο να χρησιμοποιούνται από τους δασκάλους τους, σε εθνική γιορτή μάλιστα, για να «διαδηλώσουν» κατά του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου και της κυβερνητικής ή άλλης οικονομικής πολιτικής.
Αυτό που είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ο Μπουτάρης, είναι ακριβές: «Δικτατορία της μειοψηφίας». Αυτή η μειοψηφία ματαίωσε, για πρώτη φορά, τη στρατιωτική παρέλαση. Δεν είμαι υπέρ των παρελάσεων και των εμβατηρίων. Σκύβω όμως το κεφάλι μου και γονατίζω μπρος στους νεκρούς. Και προπαντός, στους νεκρούς που έπεσαν για τη δική μου ελευθερία. Και το ίδιο, πιστεύω, κάνουν οι πάντες.
Υπάρχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα. Ο λαός στενάζει. Οι άνεργοι πληθαίνουν. Μαγαζιά κλείνουν, κατά εκατοντάδες. Κατανοούν οι πάντες την οργή και την αγανάκτηση. Πώς, όμως, θα βγούμε από το αδιέξοδο; Με «εξεγέρσεις» όπως αυτή της 28ης Οκτωβρίου; Με εξαναγκασμό του Προέδρου της Δημοκρατίας να φύγει από την παρέλαση; Με ύβρεις και γιούχα;
Είπαν μερικοί ότι η Αστυνομία έπρεπε να είχε προβλέψει τις αντιδράσεις. «Χρειαζόταν ένα επιχειρησιακό σχέδιο», τονίζουν. Δεν είναι έτσι. Ουδείς μπορούσε να φαντασθεί ότι στον εορτασμό μιας εθνικής επετείου θα συνέβαιναν όσα συνέβησαν. Και τι θα έκανε η Αστυνομία; Θα έστηνε οδοφράγματα;
Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μια ημερομηνία δίπλα σε τόσες άλλες. Είναι οι νεκροί πατεράδες μας και οι παππούδες μας. Είναι τα κρυοπαγήματά τους στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας. Είναι η αντίσταση ενός ολόκληρου λαού στον φασισμό. Είναι οι γυναίκες της Πίνδου, που κουβαλούσαν κιβώτια με σφαίρες στους ώμους τους για τους πεινασμένους και ψειριασμένους φαντάρους μας. Είναι «... ένας θάνατος καβάλα στον αέρα / ένας άντρας χαμογελώντας αντίκρυ στο θάνατο – κι η μοίρα ό, τι θέλει ας πει...».
Υπάρχουν κάποιοι – δεν είναι, ευτυχώς, πολλοί – που δεν το
καταλαβαίνουν ή αρνούνται να το καταλάβουν. Και βάζουν στα χέρια μικρών παιδιών, μαθητών, μαύρα μαντίλια πένθους για να τα κουνάνε στην παρέλαση! Που φωνάζουν «προδότη» τον Παπούλια! Τον Παπούλια, που ήταν στο αντάρτικο από τα δεκαπέντε του χρόνια. Που ορμηνεύουν τα ίδια παιδάκια να γυρίζουν την πλάτη τους στους επισήμους.
Ο Παπούλιας είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Οι επίσημοι είναι οι πολιτικοί που εμείς ψηφίσαμε, ελεύθερα, για να μας κυβερνήσουν. Δεν ενδιαφέρει ο Παπούλιας – το πρόσωπο. Δεν ενδιαφέρει η Διαμαντοπούλου. Ενδιαφέρουν οι θεσμοί. Ενδιαφέρει η Δημοκρατία. Και ενδιαφέρουν τα παιδάκια. Που είναι απολύτως απαράδεκτο να χρησιμοποιούνται από τους δασκάλους τους, σε εθνική γιορτή μάλιστα, για να «διαδηλώσουν» κατά του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου και της κυβερνητικής ή άλλης οικονομικής πολιτικής.
Αυτό που είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ο Μπουτάρης, είναι ακριβές: «Δικτατορία της μειοψηφίας». Αυτή η μειοψηφία ματαίωσε, για πρώτη φορά, τη στρατιωτική παρέλαση. Δεν είμαι υπέρ των παρελάσεων και των εμβατηρίων. Σκύβω όμως το κεφάλι μου και γονατίζω μπρος στους νεκρούς. Και προπαντός, στους νεκρούς που έπεσαν για τη δική μου ελευθερία. Και το ίδιο, πιστεύω, κάνουν οι πάντες.
Υπάρχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα. Ο λαός στενάζει. Οι άνεργοι πληθαίνουν. Μαγαζιά κλείνουν, κατά εκατοντάδες. Κατανοούν οι πάντες την οργή και την αγανάκτηση. Πώς, όμως, θα βγούμε από το αδιέξοδο; Με «εξεγέρσεις» όπως αυτή της 28ης Οκτωβρίου; Με εξαναγκασμό του Προέδρου της Δημοκρατίας να φύγει από την παρέλαση; Με ύβρεις και γιούχα;
Είπαν μερικοί ότι η Αστυνομία έπρεπε να είχε προβλέψει τις αντιδράσεις. «Χρειαζόταν ένα επιχειρησιακό σχέδιο», τονίζουν. Δεν είναι έτσι. Ουδείς μπορούσε να φαντασθεί ότι στον εορτασμό μιας εθνικής επετείου θα συνέβαιναν όσα συνέβησαν. Και τι θα έκανε η Αστυνομία; Θα έστηνε οδοφράγματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου