Υπό άλλες συνθήκες, η χθεσινή ημέρα θα κυλούσε με τραγούδια που θυμίζουν Θεσσαλονίκη και με επισκέψεις σε εορτάζοντες. Ίσως να στεκόμασταν λίγο και στις δηλώσεις του Μητροπολίτη Άνθιμου για επαναλειτουργία του υπουργείου Μακεδονίας Θράκης. Όμως, ο Άγιος Δημήτρης καβάλησε το άλογο και με την βοήθεια του Βαρδάρη προσγειώθηκε στις Βρυξέλλες για να ευλογήσει την Σύνοδο Κορυφής. Η Τετάρτη ήταν μια ιστορική ημέρα -ή τουλάχιστον διαφορετική από τις προηγούμενες. Το καταλάβαινες από το πρωί. Στην τηλεόραση, την θέση των αστρολόγων είχαν πάρει οι οικονομολόγοι και πάσης φύσεως αναλυτές. Οι συζητήσεις για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είχαν την μυρωδιά από το φαγητό που μαγείρευαν οι νοικοκυρές......
Κατά το μεσημέρι, η αγωνία κορυφώθηκε. Πιθανώς γιατί τόσο καιρό μας ψεκάζουν με σενάρια για το ύψος του κουρέματος. Ούτε χημικά, ούτε καύσιμα από αεροπλάνα. Mε την ανακοίνωση της απόφασης της Γερμανικής Βουλής για ενίσχυση του EFSF και την πρόταση της Μέρκελ για εποπτεία, επανήλθε στο προσκήνιο το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας. Αλλά ας είμαστε σοβαροί. Για ποια εθνική κυριαρχία μιλάμε; Είμαστε μια χώρα που παίρνει πληροφορίες για το μέλλον της από ξένα πρακτορεία ειδήσεων. Ενώ, την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός μέσω του επίσημου λογαριασμού του στο twitter αναφέρεται στους δύο στόχους της διαπραγματευτικής κυβερνητικής γραμμής. Από τα σχόλια που έλαβε ήταν σαφές πως στη συλλογική συνείδηση ο μόνος στόχος είναι ο Έλληνας πολίτης. Κι όχι αδίκως. Στην ίδια συνείδηση, το άκουσμα για οδυνηρές μεταρρυθμίσεις δια στόματος Μέρκελ μεταφράζεται αυτόματα σε αγανάκτηση για νέα φοροεισπρακτικά μέτρα. Μα και πάλι πρέπει να επιστρατεύσουμε την σοβαρότητα και προ πάντων, την ψυχραιμία μας. Μέχρι σήμερα, μεταρρυθμίσεις δεν έχει ζήσει η χώρα. Και η ιστορία δεν γράφεται μόνο με αποφάσεις, χρειάζεται και πράξεις.
Η ίδια ιστορία λοιπόν, το απόγευμα μπορούσε να περιμένει χαζεύοντας σίριαλ. Αλλά στα δελτία ειδήσεων είχαμε πια καταστάσεις Eurovision με την ελληνική αποστολή, η οποία συμμετείχε ως παρατράγουδο. Κανείς βέβαια δεν περίμενε να γυρίσει με το τρόπαιο. Όλοι ήλπιζαν σε μια καλή κατάταξη που να της επιτρέψει την συμμετοχή της και του χρόνου. Kι αυτό όμως ήθελε τον χρόνο του. Ώρα με την ώρα, το σχοινί τέντωνε επικίνδυνα. Από την μία Μέρκελ, Σαρκοζί και Λαγκάρντ, από την άλλη οι τραπεζίτες. Η ελληνική αποστολή απλώς μετρούσε τους κόμπους του σχοινιού. Ύστερα από αλλεπάλληλες αναβολές, η λύτρωση ήρθε γύρω στις 5 το πρωί. Μαζί της ήρθε και ο πρωθυπουργός που ανακοίνωνε την νέα μέρα που ξημερώνει. Κυριολεκτικώς είχε κάθε δίκιο. Μεταφορικώς, θα το δούμε στην πορεία.
Κάποια στιγμή, ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει αυτή την πορεία. Δεν ξέρω πόσα χρόνια πίσω πρέπει να κοιτάξει ώστε να την τοποθετήσει στο σωστό πλαίσιο. Μπορεί κάποιος να πει πως το πλαίσιο είναι ένα: ξύλινο, έχει καπάκι και χερούλια και εφαρμόστηκε στην χώρα. Όπως και να έχει, αυτή η Τετάρτη ήταν όντως μια ιστορική ημέρα. Το ερώτημα τώρα είναι, θα υπάρξουν κι άλλες; Κι αν ναι, πόσες αντέχει αυτός ο τόπος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου