Δε μπορούμε να αλλάξουμε τη δημόσια παιδεία, αν δεν αλλάξουμε πρώτα τη δική μας.

Mε σατιρική διάθεση, θεματική την παιδεία και αντικείμενο συζήτησης το νέο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ: Ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ είναι 140 σελίδες! Οι καταργούμενες διατάξεις είναι 970 σελίδες! Μέχρι πρότινος, η κάθε σημαντική απόφαση ενός Ανώτατου Πανεπιστημιακού Ιδρύματος έπρεπε να υπογραφεί και από την Υπουργό Παιδείας (200 υπογραφές την εβδομάδα είναι πολλές;). Τώρα, πλέον, μεταφερόμαστε σε ένα νέο αυτοδιοικούμενο οργανισμό (επανάσταση, σε σύγκριση με την προηγούμενη σοβιετικού τύπου δομή), ο οποίος μπορεί και θα έχει ταυτότητα, θα δύναται να συνδεθεί με την τοπική κοινωνία, να επιλέξει τα ερευνητικά του πεδία, να αποφασίσει για το ανθρώπινό του δυναμικό. Αλλά ποια η σημασία τούτου; Εδώ καταργείται ο θεμέλιος λίθος της εκπαίδευσης της πατρίδας μας -το άσυλο! Ο νέος νόμος αποτελείται από 80 άρθρα ( αφορούν στη διοίκηση, στην οργάνωση σπουδών, στην αξιολόγηση, στην έρευνα, στη χρηματοδότηση, στο νέο οργανωμένο πλαίσιο που αφορά τους φοιτητές, στα ειδικά θέματα που αφορούν τη μέριμνα, στα συγγράμματα). Ε και; Εμείς θα συζητήσουμε μόνο τα δύο. Καταρχάς, αυτό που μας καίει -> το μοντέλο διοίκησης <- , το οποίο, ως διοικητική δομή, αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία (εξ ου και οι διακρίσεις για τα ελληνικά πανεπιστήμια ως τα καλύτερα του κόσμου) και φυσικά -> το άσυλο <- , το οποίο στοιχειοθετεί τον πολιτισμό μας, σε συνάρτηση με τον αρχαιοελληνικό one, την άμεση δημοκρατία και τον 5 π.χ. αιώνα!....... Για να μην αδικούμε τις καλοπροαίρετες προθέσεις της πλειοψηφίας των πρυτάνεων και των αυλικών τους, οφείλουμε να τους καταλογίσουμε πως έθεσαν, εξαρχής, τον φοιτητή στο επίκεντρο του διαλόγου. Όχι, βέβαια, όσον αφορά στη γνώση, τις προϋποθέσεις, τον τίτλο σπουδών ή κάθε παρεμφερή 'χρήση προς χρησιμότητα' αλλά ως μοχλό εκβιασμού τύπου Χλαπάτσα ''τώρα που θα γυρίσουν οι φοιτητές, θα σας δείξουμε εμείς, θα δείτε τι θα πάθετε''. Τον έφαγαν, λοιπόν, τον παπά οι φοιτητές (τί τον έφαγαν δηλαδή, ολόκληρο τον κατάπιαν) και είπαν τα εξής απαράμιλλα: «Δεν θα υπάρξει δημόσια χρηματοδότηση, δεν θα υπάρξουν συγγράμματα, θα γίνει το Πανεπιστήμιο εταιρία, δεν θα μπορούν οι φοιτητές να συμμετέχουν γιατί  θα χρειάζονται δίδακτρα»!  Και για να μη σας ταλαιπωρούμε, μπορείτε ΕΔΩ να διαβάσετε ατόφιο το νέο νόμο που θα τυραννήσει τη δημόσια δωρεάν παιδεία. Όποιος βρει σε ποιο σημείο του νόμου, υπάρχει έστω και η παραμικρή αντισυνταγματική υποψία για πανεπιστήμιο-εταιρία και λοιπές κρατικοδίαιτες παπαρολογίες, το epikairo θα του κάνει δώρο ένα υπέροχο laptop macbook pro στις 13,3 ίντσες! Αν αποπειραθείτε φωτοσύνθεση με ένθετο άρθρο που θα εμπεριέχει δίδακτρα, ας γνωρίζετε πως έχουμε master στην παραχάραξη και θα σας αποκλείσουμε διά παντός από την πρόσβαση στο epikairo (ω ποία χειρότερη τιμωρία;). Βεβαίως, ας μην ξεχνάμε και τη νέα χουντική διοικητική δομή που μας γυρίζει σε καιρούς επταετίας, σε σύγκριση με την άμεση δημοκρατία που μέχρι πρότινος εφάρμοζαν οι Περικλήδες πρυτάνεις. Ας πάρουμε μία γεύση από τα χείλη της Άννας Διαμαντοπούλου: Άκουσα ενστάσεις για το εφιαλτικό σενάριο ότι δηλαδή οι 8 που θα εκλεγούν από τους καθηγητές θα είναι οι οκτώ χειρότεροι και θα βρουν έξι κολλητούς τους απέξω και να γίνει ένα άθλιο συμβούλιο που θα οδηγήσει το Πανεπιστήμιο σε λάθος κατεύθυνση. Ας δούμε ένα άθλιο σενάριο στο υπάρχον «δημοκρατικό» σύστημα που έχουμε σήμερα, αν θέλουμε να βλέπουμε μόνο τα ακραία. Τι συμβαίνει σήμερα: 50% ψηφίζουν οι καθηγητές 40% οι φοιτητές και 10% οι διοικητικοί, ανεξαρτήτως προσέλευσης για παράδειγμα σε ένα Πανεπιστήμιο που πάνε να ψηφίσουν 10 φοιτητές η ψήφος τους μετράει  40%  , η ψήφος 10 διοικητικών 10% και μετά αρκεί ένα  2% από του καθηγητές ώστε  ο υποψήφιος να γίνει Πρύτανης. Αν θεωρείται αυτό εφιαλτικό σενάριο να σας δώσω στοιχεία για το πόσοι Πρυτάνεις έχουν βγει από τους διοικητικούς υπαλλήλους, πώς οι παρατάξεις έχουν σταματήσει τις κάλπες για να μην ψηφίζουν άλλες παρατάξει ς και να υπάρξει η απόφαση με βάση το 40% και όχι ποιοι ψήφισαν αλλά με βάση ποιοι δεν ψήφισαν.Αυτό είναι το δημοκρατικό μοντέλο για το οποίο κόπτονται  σήμερα όλοι; Κανείς δεν είχε καταλάβει μέχρι σήμερα τι συνέβαινε; Ως πότε θα υπάρχει αυτή η υποκρισία;  Οι απαντήσεις σε όλα αυτά είναι απαντήσεις του συρμού. Δηλαδή, ας τα αφήσουμε όπως είναι να μην έχουμε μεγάλες αναταράξεις, να μην δημιουργήσουμε προβλήματα γιατί θα γίνει χαμός, θα κλείσουν τα ιδρύματα, θα γίνουν καταλήψεις και ας κάνουμε κάτι λίγο να το βελτιώσουμε. Δηλαδή να ψηφίζουν οι φοιτητές αλλά λίγο λιγότερο να ψηφίζουν όλοι όπως ψηφίζουν αλλά να μην ψηφίζουν οι φοιτητές. Το πρόβλημα δηλαδή είναι οι φοιτητές; Δεν είναι οι φοιτητές το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι το αρρωστημένο, πελατειακό μοντέλο  ψηφοθηρίας της ελληνικής κοινωνίας έχει μεταφερθεί στην καρδιά του ελληνικού Πανεπιστημίου. Όσο για τα μη δωρεάν συγγράμματα; Τα συγγράμματα θα δίνονται δωρεάν και οι φοιτητές θα έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε ηλεκτρονικά συγγράμματα και άλλων Πανεπιστημίων. Επίσης, θα υπάρχουν ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, όπου μέχρι το 2013 όλα τα Πανεπιστήμια πρέπει να δώσουν άμεση πρόσβαση στους φοιτητές. Μήπως οι αγωνιστές εννοούν πως διεκδικούν δωρεάν τον καφέ, στις καφετέριες ακτίνας ενός χλμ από τα πανεπιστήμια; Ή ένα τοστ κούτρα, ρε, αδερφέ! Ακόμη, θεσμοθετείται ο συνήγορος του φοιτητή και ο καθηγητής αξιολογείται από τον ίδιο τον φοιτητή. Εντάξει, δεν έχει τόσο ενδιαφέρον, όσο, το να βαθμολογήσεις την τεχνική στις ρίψεις μολότωφ από τους ''ασυλόφιλους'' αλλά προσθέτει ένα λιθαράκι στην εκπαίδευση, μαζί με τις εκπαιδευτικές ασκήσεις επί του αντάρτικου των πόλεων. Ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας μας είναι ίσως η σπουδαιότερη μεταρρύθμιση της τελευταίας δεκαετίας. Ακόμη και αν, μερικοί εξ ημών, εντοπίζουμε κάποια -κατά την άποψή μας- λάθη σε αυτόν, ας μη φωσφορίζουμε με χρώμα αυτά και βάφουμε ασπρόμαυρο τον υπόλοιπο νόμο-πλαίσιο. Ας απλώσει ο καθένας τη φωνή του, ως δίχτυ, και, ας προστατέψει τη λογική, τον εκσυγχρονισμό, τη βελτίωση, από τον παραλογισμό, τη στασιμότητα την αβελτηρία. Δε μπορούμε να αλλάξουμε την Ελλάδα, αν αν δεν αλλάξουμε πρώτοι εμείς. Ας αποδείξουμε, λοιπόν, στους εαυτούς μας ότι μπορούμε να δούμε και πέρα από την αρχαιοελληνική μακριά μύτη μας, όταν η οπτική μας γωνία εναντιώνεται στα ίδια τα συμφέροντά μας.