Παράξενη Πρωτομαγιά

«Παράξενη Πρωτομαγιά, μ’ αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια», διαπίστωνε άλλοτε ο στίχος του Νίκου Γκάτσου σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά δυστυχώς ταιριάζει σε τούτη τη μέρα.

Σε μια χώρα αποκαμωμένη με την ανεργία να επιμένει γύρω... στο 23% (23,1 στη χώρα μας, 8% ο μέσος όρος στην Ε.Ε.), και το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΕΣΕΕ - ένα όργανο συνήθως κάνει σοβαρές μελέτες - στην ετήσια έκθεσή του ανεβάζει την «πραγματική ανεργία» στο 29,6%. Στην ίδια έκθεση το Ινστιτούτο θεωρεί ότι η μακροχρόνια ανεργία συνεχίζει να κινείται σε ποσοστό άνω του 70%. Το ακόμη χειρότερο - αν υπάρχουν διαβαθμίσεις στα χειρότερα - η ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών κυμαίνεται στο συγκλονιστικό ποσοστό του 45,2% (Δεκέμβριος 2016). Το τελευταίο στοιχείο ίσως είναι και το πιο εκφοβιστικό, με τους

κινδύνους περιθωριοποίησης που συνεπάγεται, κοινωνικού κατακερματισμού, απογοήτευσης, στασιμότητας, ατομικής καθήλωσης για την απουσία μέλλοντος.

Αλλά και πολλοί από όσους εργάζονται, ζουν σε φρικώδη κοινωνική κατάσταση, αφού το ήμισυ των εργαζομένων λαμβάνει κάτω των 800 ευρώ, το 23% από 500 ως 700, ενώ ως 500 το 15,2% των εργαζομένων, και μόνο το 12,8% από 700 ως 800 ευρώ. Οι προσλήψεις για μερική απασχόληση από το 21% που ήταν το 2009 εκτινάχθηκαν στο 54,7% το 2016.

Και βέβαια δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γι την κατάσταση αυτή. Ο δείκτης φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκε, από 27,7% το 2010, σε 35,7% το 2015. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει γιατί ανέκοψε την δειλή, αναιμική, αλλά αισθητή πάντως, προσπάθεια, ανάκαμψης της οικονομίας.

Η… περήφανη, μακρόσυρτη, αξιολόγηση, η αναιτιολόγητη (με όρους κοινής λογικής) καθυστέρησή της, είχε ως αποτέλεσμα το ΑΕΠ της Ελλάδας να μειωθεί κατά 1,1% το τέταρτο τρίμηνο του 2016, σε σύγκριση με το τέταρτο τρίμηνο του 2015. Η Οικονομία κατέγραψε ύφεση της τάξης του 1,2% το δ' τρίμηνο του 2016. Αυτά είναι έργο ΣΥΡΙΖΑ και απορρέουν κυρίως από την καθυστέρηση της αξιολόγησης επειδή ο πρωθυπουργός δεν μπορούσε να διαχειριστεί την κατά 180 μοιρών (και όχι 360 που θα έλεγε ο ίδιος), στροφή του κόμματος και την υποταγή του στους δανειστές, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.

Τα όποια μέτρα που επαίρεται ότι επεξεργάζεται η αρμόδια υπουργός Εφη Αχτσιόγλου, (αφού και αυτή ξεπέρασε «το δίκιο - που - το φτιάχνουν οι λαοί και όχι οι τεχνοκράτες», που έλεγε πριν γίνει υπουργός), δεν είναι παρά ασπιρίνες. Η ανεργία απορροφάται, και οι σχέσεις εργασίας καλυτερεύουν, μόνο με την ανάπτυξη.

Σήμερα θα έχουμε την συνήθη τελετουργία των διαδηλώσεων, των βαρυσήμαντων λόγων και των συνθημάτων, και καλό είναι να υπάρχουν αλλά το εργατικό κίνημα είναι αποδυναμωμένο και δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε καν αμυντικά, πόσο μάλλον επιθετικά, διεκδικώντας δικαιώματα.

Οι Συλλογικές Συμβάσεις, ούτως ή άλλως, θα επανέλθουν από το Φθινόπωρο του 18, εφόσον βγούμε από το μνημόνιο. Ηταν προαποφασισμένο με νόμο του 2011. Τα μέλη της κυβέρνησης εξακολουθούν να το παρουσιάζουν ως δική τους κατάσταση! Πάντως ουσιαστική αξία δεν θα έχει αν η χώρα δεν εισέλθει σε αναπτυξιακή τροχιά.

Αλλωστε μπορεί οι εργασιακές σχέσεις να αποσαρθρώθηκαν και με θεσμική επικύρωση στους καιρούς των μνημονίων, αλλά την αποδιάρθρωσή τους την έφεραν οι νέες μορφές της οικονομίας, στον καιρό της παγκοσμιοποίησης. Από τις καλές, ανθηρές εποχές, που ως πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης μιλούσε για «απασχολήσιμους». Από τότε ήδη ο ιδιωτικός εργασιακός τομέας αποκτούσε τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά, και το μόνο που έμενε αλώβητο ήταν το «ρωμαλέο» συνδικαλιστικό κίνημα των ΔΕΚΟ, και δευτερευόντως του Δημοσίου, αφού είχαν εξασφαλισμένες θέσεις εργασίας.

Πρώτοι και σε αυτό το «αγωνιστικό παρών» ήταν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ - άλλωστε πολλοί εξ αυτών βρέθηκαν βουλευτές ή στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Από τότε ο γράφων και κάποιοι άλλοι - όχι πολλοί πάντως- εντοπίζαμε την εγκατάλειψη των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, και την ραγδαία κατάργηση των δικαιωμάτων τους.

Είναι παράξενη η Πρωτομαγιά, γιατί ειδικά φέτος, απέλιπεν η ελπίδα, δεν υπάρχουν διεκδικήσιμοι στόχοι για «καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας», αλλά άμυνα. Δεν υπάρχει αγώνας αλλά ευχή για το «μη χειρότερο», που δυστυχώς το μέλλον φαίνεται να φέρνει.

Γ. Σιδέρης-liberal.gr