Κάτι μου αρέσει πολύ σε αυτά τα νέα παιδιά. Είναι συμπαθείς. Είναι χαμηλών τόνων. Είναι σεμνοί.
Τίποτα από την έπαρση του «εθνικού DNA» - από τον υφέρποντα εθνικισμό και την εθνική περιαυτολογία. Παιδιά που δούλεψαν σκληρά, τα περισσότερα χωρίς υποστήριξη και έφεραν πίσω ένα..... μετάλλιο κι ένα χαμόγελο.
Τέσσερα χρυσά και δύο χάλκινα. (Για μένα το μετάλλιο του Γιαννιώτη ήταν χρυσό – άλλο αν από σεμνότητα δεν το διεκδίκησε). Και ένα νέο ήθος. Πολύτιμο γι αυτή τη χώρα των μεγάλων λόγων και των ασήμαντων έργων.
Ίσως αυτή να είναι η πικρή συνεισφορά της Κρίσης. Βέβαια μερικούς τους έκανε ακόμα πιο εθνικιστές (και συνωμοσιολόγους).
Αλλά τους περισσότερους τους προσγείωσε. Μετά από δύο αιώνες ασύδοτης εθνικής ρητορείας, τώρα πατάμε στην πραγματικότητα.
http://doncat.blogspot.gr/
Μου αρέσει αυτό το νέο πρόσωπο του Ελληνισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου