Γράφει ο Γιάννης Μπέκος
Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Με αναίρεση της προέδρου του Αρείου Πάγου, Ξένης Δημητρίου, ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ κος Ανδρέας Γεωργίου παραπέμπεται για το αδίκημα της ψευδούς βεβαίωσης σε βαθμό κακουργήματος, που ενέταξε τη χώρα στα μνημόνια.
Ο κος Γεωργίου, δεν ήταν πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ κατά...
την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό ΕΕ/ΔΝΤ. Ανέλαβε τα καθήκοντα του τρεις μήνες αργότερα. Αυτό σε μια χώρα «φυσιολογική», θα ήταν αρκετό για να σταματήσει τη συζήτηση εδώ ή και να μην την αρχίσει καν. Αλλά φευ, στην χρεοκοπημένη Ελλάδα, το πλέον αυτονόητο είναι ζητούμενο που αναλόγως την αντιπολιτευτική ρητορική που θα επιλέξει κανείς, κυμαίνεται μεταξύ της βέβαιης καταδίκης του ή της ανάγκης περαιτέρω διερεύνησης.
Η στάση ενός μεγάλου τμήματος του πολιτικού προσωπικού της χώρας, είναι αναμενόμενη. Εν τέλει ο πολιτικός κάνει τη δουλειά του, εάν η πραγματικότητα δεν εξυπηρετεί το κόμμα, τόσο το χειρότερο για εκείνη. Δεν εξετάζουμε εδώ τις όποιες ηθικές προεκτάσεις μιας νοοτροπίας τέτοιας. Την καταγράφουμε απλώς. Το πραγματικά παράδοξο όμως , το ασύλληπτο της υπόθεσης, είναι πως οι ισχυρισμοί αυτοί βρίσκουν στην κοινωνία ακόμη ευήκοα ώτα.
Τρία μνημόνια μετά, τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις και πολλαπλά πακέτα δημοσιονομικών μέτρων και το Ελληνικό πολιτικό σύστημα βρήκε τον άνθρωπο του. Και όχι μόνο τον βρήκε, αλλά τον υποδεικνύει και ως ένοχο στον περιούσιο λαό του. Και εκείνος, αντί να τους «πάρει με τις πέτρες», το συζητά, το αναπαράγει, το υιοθετεί. Δεν έφταιγαν οι σπατάλες, δεν έφταιγε ο υπερδανεισμός, δεν έφταιγαν οι ζημιογόνοι οργανισμοί και η πελατειακή διαχείριση της εξουσίας. Δεν έφταιγε το τερατώδες δημόσιο χρέος και το πτωχευμένο ασφαλιστικό μας σύστημα, ούτε η παντελής απουσία μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς, έφταιγε η τεχνική διόγκωση του ελλείμματος από τον κ. Γεωργίου!
Δεν ξέρει κανένας πραγματικά πώς να το διαχειριστεί όλο αυτό και αν έχει νόημα να επιχειρηματολογήσει επί της ουσίας. Αλλά ας κάνουμε μια ύστατη προσπάθεια όλοι μας. Ας πάρουμε ως δεδομένο ότι ο κ. Γεωργίου πράγματι παρουσίασε ένα πλασματικό-φουσκωμένο έλλειμμα με αποτέλεσμα της υπαγωγή της χώρας στο πρώτο μνημόνιο. Τρεις κυβερνήσεις μετά, γιατί υιοθέτησαν τα στοιχεία αυτά, γιατί συνέταξαν τους προϋπολογισμούς τους στη βάση τους, γιατί υπέγραψαν νέες συμφωνίες-μνημόνια να εξασφαλίσουν την χρηματοδότηση της χώρας;.
Η υποτιθέμενη τεχνική διόγκωση, εφόσον έγινε αντιληπτή, γιατί δεν αναπροσαρμόζει προς τα κάτω τους οικονομικούς μας δείκτες, γιατί δεν μας περισσεύουν ακόμη σήμερα χρήματα να καλύψουμε δαπάνες και συντάξεις; Γιατί λαμβάνονται επιπλέον μέτρα; Πόσο δύσκολο φαντάζει το αυτονόητο τελικά και κυρίως πόσο εύκολο είναι, για τον καθένα που διαπραγματεύεται την τύχη της καρέκλας του, να μας παρουσιάζει το άσπρο μαύρο. Και όχι μόνο να το ανεχόμαστε, αλλά να το υιοθετούμε κιόλας και να το επιβραβεύουμε;
Ας μην ξεχνάμε και τη ρήση του Αμερικανού δημοσιογράφου George Will «Τα λόγια ενός πολιτικού, δεν φανερώνουν την ιδέα που έχει για το θέμα του, αλλά την ιδέα που έχει για το ακροατήριο του». Και αν κρίνουμε απ τις τελευταίες δηλώσεις τους επί του θέματος, δεν χαίρουμε και μεγάλης εκτίμησης ως λαός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου