Έχω την κακή συνήθεια να σκέφτομαι και να γράφω. Και είναι αρκετές φορές που αποζητώ την ησυχία, τον ρεμβασμό, και φυσικά δυσκολεύομαι ν αντισταθώ στον πειρασμό της νοσταλγίας. Τότε είναι που ευλογώ με τις λέξεις τις μέρες της γαλήνης, και της ξεγνοιασιάς στη βαθύσκιωτη γωνιά των νεανικών χρόνων. Έχω όμως και τη συνήθεια να ανακατεύομαι και στα πολιτικά ζητήματα. Αλλά είναι δυνατό να μην ασχολείται κανείς με αυτή τη χώρα που περνάει ιδεολογικές ταλαντεύσεις κι έχουν έρθει ανάποδα όλα οι προσδοκίες μας;; Είναι βέβαιο τώρα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι κλειδαμπαρωμένοι στον εαυτό τους και στις έγνοιες τους. Κι εδώ μέσα στο διαδίκτυο… Το ψυχανεμίζομαι. Δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί. Ελάχιστοι είναι οι… έξω καρδιά!
Είχα πάει κι εγώ στη συγκέντρωση που οργανώθηκε στο Σύνταγμα για να φωνάξουμε δυνατά στους κυβερνώντες να… παραιτηθούν!!!!!! Αλλά αυτό που έχω να πω είναι πως όταν οι λαοί πάψουν να νιώθουν τις πληγές, θα έχουν τις αισθήσεις τους νεκρωμένες... Αυτό ένιωσα. Και οι πολίτες στην πλειοψηφία τους δεν καταλαβαίνουν ότι το κράτος πλέον χώνει τη μύτη του παντού, οι αριθμοί συνθλίβουν τα άτομα, 153 βουλευτές νομοθετούν χωρίς να γνοιάζονται για τους πολίτες, τα προβλήματα και τις ανάγκες τους. Πώς άραγε θα δραστηριοποιήσουν ψυχολογικά τον ανθρώπινο παράγοντα;;; Φτάσαμε, δυστυχώς, στην ασύδοτη αλλοτρίωση του ατόμου. Επόμενο είναι, ωστόσο, ν’ αναρωτιέται κανείς αν ο λαός αυτός έχει προσηλώσεις που να δείχνουν συγκροτημένη ιστορική συνείδηση.
Βραδιάζει και το ερκοντίσιον δουλεύει ώρες για να κρατήσει σε μια ισορροπία τη θερμοκρασία μέσα στο σπίτι. Έξω η ζέστη δεν εμποδίζει τα νιάτα να κυκλοφορούν και τους μετανάστες. Αργά-αργά η μέρα αποσύρεται… Όταν πέφτει το βραδάκι, τα μόνο που μπορείς είναι να βάλεις μια μουσική ή να διαβάσεις το βιβλίο που άφησες σχεδόν στη μέση. Ούτε να τραγουδήσω δεν έχω όρεξη. Αλλά μέσα μου με κεντρίζει κάποιες στιγμές ν’ αρχίσω να τραγουδώ δυνατά, βροντερά, σαν τις μυθικές σάλπιγγες της Ιεριχώς!!! Καλά, δεν γίνεται τώρα. Υπομονή γιατί δεν μπορεί να είναι παρά μια κακή στιγμή που θα περάσει και τότε μπορεί να τραγουδάμε όλοι μαζί…
http://nikoslagadinos.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου