Βρήκα τον χρόνο να παρακολουθήσω Βουλή το προηγούμενο διήμερο, 
διήμερο όπου ψηφίστηκε η “ναυαρχίδα” των νομοσχεδίων, το νέο ασφαλιστικό και το νέο φορολογικό. Αυτή τη φορά το κέντρο του ενδιαφέροντός
 μου δεν ήταν οι πολιτικοί 
αρχηγοί (όπου ο καθένας .....

από τη δική του μεριά φρόντισε να επιβεβαιώσει τον εαυτό του), αλλά
 οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (μιας και οι ΑΝΕΛ έπαιζαν κρυφτούλι), οι 
οποίοι κλήθηκαν να πάρουν θέση δια της ψήφου τους στην κορωνίδα
 των ζητημάτων της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Αυτό που παρατήρησα με έκπληξη είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εμπορεύεται πλέον το σανό για τους ψηφοφόρους του, αλλά το χρησιμοποιεί και για ιδιοκατανάλωση. Δηλαδή; Άκουγες μια μόνιμη επωδό από τους
 βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας: “Είμαστε μια Αριστερή κυβέρνηση που την πολεμούν εγχώρια και ξένα συμφέροντα και αναγκαζόμαστε να εφαρμόσουμε μνημόνιο ως πράξη αντίστασης
 έναντι εκείνων που θέλουν να μας ρίξουν από την εξουσία”.
Αυτός ο συλλογισμός προφανώς και δεν έχει πέραση στον κόσμο,
 ο οποίος έχει μείνει απονευρωμένος, αποστεωμένος, απηυδισμένος
 από τα καμώματα μιας κυβέρνησης που πίστεψε πραγματικά. Αυτός ο συλλογισμός χρησιμοποιείται ως “placebo”, ως ναρκωτικό στους ίδιους
 τους κυβερνητικούς βουλευτές, οι οποίοι πασχίζουν να δικαιολογηθούν στους εαυτούς τους γι αυτά που τους βάζουν και κάνουν. Υμνούν ένα φαντασιακό με μπόλικη ιστορική φόρτιση (σωστά τους είπε η Αλέκα ότι έχουν ευτελίσει την έννοια της Αριστεράς) και κάτω απ’ αυτό βάζουν 
την παρούσα πολιτική πρακτική, που μόνο σκοπό έχει τη διατήρηση
 στην εξουσία και την συγκρότηση ενός αφηγήματος “ηρωϊκής ήττας” 
που στήνεται σιγά σιγά από το Μαξίμου.
Και βεβαίως το φαντασιακό που ηρεμεί τον ψυχισμό του μέσου
 βουλευτή δικαιώνεται από την απουσία κοινωνικής αντίδρασης 
εφάμιλλης των χρόνων που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αξιωματική αντιπολίτευση. 
Από κει αποκτά το δικαίωμα ο Κατρούγκαλος και λέει σήμερα στον Παπαδάκη “αν το ασφαλιστικό ήταν όντως λαιμητόμος, η Γη θα
 έτρεμε”. Κυβερνούν οι “Εγκέλαδοι” και λόγω της αποσπασματικής κοινωνικής πίεσης αντιπολιτεύονται τον εαυτό τους, εμφανιζόμενοι
 ως αντιμνημονιακοί-επαναστάτες, που επειδή διαπραγματεύονται 
σκληρά, ανεβαίνει ολοένα και περισσότερο ο λογαριασμός των μέτρων.
Είναι προφανές ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την ανάγκη να πιστέψουν ότι κάτι κάνουν σπουδαίο, ιστορικό, διαχρονικό, που
 υπερβαίνει την απλή εφαρμογή του τρίτου μνημονίου που συμφώνησε
 ο ηγέτης τους. Έχουν την ανάγκη να μην αισθανθούν αναλώσιμοι, προσωρινοί και περαστικοί γι αυτό και πλουμίζουν με ιδεολογικά μπιχλιμπίδια την κοινοβουλευτική βιωτή τους.
Ωστόσο η συζήτηση στη Βουλή έδωσε και το στίγμα που θα δομηθεί η πολιτική αντιπαράθεση το προσεχές διάστημα και μέχρι τις εκλογές, 
όποτε κι αν αυτές έρθουν: Από τη μια πλευρά θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που 
θα ψηφίζει μνημόνια για να αντισταθεί στον νεοφιλελευθερισμό, την
 διαπλοκή και το παλαιό κατεστημένο. Από την άλλη θα είναι η νεοφιλελεύθερη ΝΔ, που εκπροσωπεί τη διαπλοκή και υπόσχεται
 απολύσεις στο δημόσιο.
Τίποτε φυσικά από τα δύο δεν ισχύει, τουλάχιστον στην πληρότητά του. Αυτό όμως που δεν πρέπει να ισχύσει είναι ο ελληνικός λαός να
 παρασυρθεί σ’ έναν διχασμό εργαστηρίου, από αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις που επί της ουσίας δεν έχουν να κομίσουν σοβαρή πρόταση εξουσίας. Και το κυριότερο; Αυτός ο διχασμός θα είναι τεχνητός, κλεισμένος στη γυάλινη σφαίρα της επικοινωνίας και των εντυπώσεων, κοινωνικά ανεπίκαιρος και εκτός θέματος από τις διεργασίες που αυτή 
τη στιγμή διαδραματίζονται στα υπόγεια της ελληνικής κοινωνίας..