Το δυσκολότερο κείμενο που έχει γραφεί ως σήμερα: Πώς μπορείς να πείσεις τους νέους έως και 30 χρονών να ψηφίσουν «ΝΑΙ» στο αυριανό δημοψήφισμα, όταν βιώνουν την ανεργία, την υποαπασχόληση, την αναξιοκρατία, τις χαμηλές απολαβές κι ένα μέλλον που για πρώτη φορά δεν είναι εγγυημένο ότι θα είναι καλύτερο από την γενιά των γονιών τους......
Μιλώντας αυτές τις μέρες με νέους άνδρες και γυναίκες της ηλικίας μου λένε οι 8 στους 10 «ΟΧΙ», έχοντας πειστεί από το κήρυγμα «αξιοπρέπειας» του Τσίπρα έναντι των «κακών δανειστών στους οποίους λέγαμε πάντα ΝΑΙ» , αλλά και έναντι μιας παλιάς πολιτικής τάξης η οποία μας έφερε ως εδώ, με τον Τσίπρα να θεωρείται ως κάτι το επαναστατικά καινούργιο και τον Βαρουφάκη ως μια «κουλ, αντισυμβατική φιγούρα που τους κάνει άνω κάτω, σε σχέση με τους κοστουμάτους και δήθεν σοβαρούς», οι οποίοι θεωρούν ότι κατέστρεψαν την χώρα.
Εν πολλοίς δεν έχουν άδικο: Η παλαιά πολιτική τάξη όπως συγκροτήθηκε από το 1974 φέρει κολοσσιαίες ευθύνες, αλλά είμαστε μια γενιά που απέναντι στα κακώς κείμενα αυτής της γενιάς πάντα αντιτάσσαμε την Ευρώπη, την θεωρούσαμε αποκούμπι μας, ευκαιρία να δικαιωθούμε μέσα από τους μηχανισμούς της.
Μέσω των προγραμμάτων Erasmus μας δόθηκε η δυνατότητα να μάθουμε πώς λειτουργεί η Ευρώπη. Κανείς μας που πήγε στο εξωτερικό για διακοπές, σπουδές ή εργασία δεν γύρισε πίσω να καταγγείλει αυτά που είδε στα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη. Όλοι μας αποθεώναμε τον οργανωμένο τρόπο ζωής, την αξιοκρατία στις σπουδές, την δικαιοσύνη στην εύρεση και αμοιβής της εργασίας.
Πάντοτε η σύγκρισή μας της Ευρώπης με την Ελλάδα έβγαζε ηττημένη τη δεύτερη, καταγγέλλοντας την πατρίδα μας για «κυκλώματα κολλητών», απαρχαιωμένες δομές και νοοτροπίες, για ευνοιοκρατία των αρεστών και όχι των αρίστων. Σήμερα όμως κάτω από το «θολό» ΟΧΙ απέναντι στις ηγεσίες της Ευρώπης έχουμε κρύψει τα δικά μας κακώς κείμενα, αυτά που μας ωθούν να φύγουμε στο εξωτερικό για ένα μεταπτυχιακό ή διδακτορικό ή να βρούμε μια δουλειά με βάση τα προσόντα μας.
Έχει ενδιαφέρον ότι μέχρι σήμερα πληρώναμε αγόγγυστα τις απαιτήσεις των ξένων πανεπιστημίων, επειδή ακριβώς έναντί τους βλέπαμε ένα τεκμήριο «σοβαρότητας-εγκυρότητας», με την βεβαιότητα ότι αυτό που θα κάνω π.χ. στην Αγγλία θα έχει αντίκρισμα, όχι όπως στην Ελλάδα που και 3 μεταπτυχιακά να κάνω, πάλι γκαρσόνι σε καφετέρια ή πωλήτρια σε ρουχάδικο θα καταλήξω. Τώρα όμως αντιδρούμε να φανούμε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, γιατί θεωρούμε ότι μας εκμεταλλεύονται.
Είμαστε μια γενιά που την Ευρώπη και το Ευρώ το θεωρήσαμε ως κάτι το αυτονόητο. Φαντάσου ότι πολλά από τα νέα παιδιά που θα ψηφίσουν αύριο το ΟΧΙ ζήτημα να πήγαιναν δημοτικό όταν πρωτοκυκλοφόρησε το ευρώ το 2001. Ωστόσο αυτό το δεδομένο, αυτό το κεκτημένο δεν είναι πια βέβαιο, όπως πλέον δεν είναι και η διακυβέρνηση του τόπου από δύο πολιτικές δυνάμεις, όπου ότι κι αν ψηφίσουμε, αυτές θα κυβερνούν πάση θυσία.
Είμαστε μια γενιά που προσμέναμε στην Ευρώπη μέσω των κοινοτικών κονδυλίων για να ανοίξουν νέα ακαδημαϊκά ιδρύματα, για να προχωρήσουν νέα ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα, αλλά και θέσεις εργασίας μέσω της επιδοτούμενης απασχόλησης. Και εκεί προσωπικά κακίζω την Ευρώπη. Όταν έρχονταν τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, δεν έβαλε μια «Τρόικα» να ελέγχει που πάνε αυτά τα ατέλειωτα δις, παρά μόνο τα τελευταία 5 χρόνια, που η ζημιά είχε ήδη συντελεστεί.
Όντως, είτε με το ΝΑΙ, είτε με το ΟΧΙ αύριο η καθημερινότητα του νέου ανθρώπου δεν θα αλλάξει δραματικά, τουλάχιστον τις πρώτες μέρες. Είμαστε μια γενιά που λάβαμε απλόχερη βοήθεια από τους γονείς μας, ψυχολογική και οικονομική και ακόμα και σήμερα οι συντάξεις των γονιών και των παππούδων «χαρτζιλικώνει» τη νέα γενιά απλά για να έχει ένα ανεκτό επίπεδο ζωής.
Όμως η τελευταία εβδομάδα έδειξε ότι αυτή η «αυτονόητη κάνουλα» χρημάτων σιγά σιγά στερεύει, οι γονείς μας ζορίζονται να ικανοποιήσουν πρώτα τις δικές τους ανάγκες και μετά τις δικές μας. Και αναρωτιέμαι, δεν θίγει την αξιοπρέπειά μας ως νέων ανθρώπων να περιμένουμε από εκείνους το χαρτζιλίκι της εβδομάδας;
Αν ψηφίσουμε ΝΑΙ θα αλλάξει τίποτε άμεσα προς το καλύτερο; Αναμφίβολα όχι, αλλά θα κρατήσουμε με νύχια και με δόντια το επίπεδο ζωής που βιώνουμε σήμερα, για μια γενιά που ζει την αντίφαση μιας άνετης ωρίμανσης, των πολλών προσόντων, αλλά της αμφίβολης και αβέβαιης προοπτικής.
Με το ΝΑΙ αύριο δεν θα ανοίξουν χιλιάδες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, ούτε όμως να περιμένει κανείς ότι με το ΟΧΙ θα ανοίξουν οι πόρτες του Δημοσίου, γιατί πολύ απλά το κράτος δεν έχει χρήματα να συντηρήσει τις στοιχειώδεις λειτουργίες του. Με το ΝΑΙ όμως δεν κρατάμε μόνο αυτό που έχουμε, αλλά μας δίνεται η δυνατότητα να τα αλλάξουμε όλα, για να προσεγγίσουμε τις χώρες εκείνες που επισκεφθήκαμε και θαυμάσαμε.
Με το ΟΧΙ γινόμαστε μια γενιά έρμαια των εξελίξεων, μια γενιά που θα επαιτεί τον σωτήρα, είτε εσωτερικό, είτε εξωτερικό, μια γενιά που δεν θα έχει από πουθενά να πιαστεί, καθώς τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα εδώ στην πατρίδα μας.
Καταληκτικά, το ΟΧΙ δεν ανήκει στον αδύναμο, τον καταπιεσμένο, τον επαναστάτη, τον αντισυμβατικό, όπως επίσης το ΝΑΙ δεν είναι η επιλογή του βολεμένου, του ωχαδερφιστή, του φοβισμένου, του παλαιού.
Με το ΝΑΙ μας δίνεται η τελευταία ευκαιρία σαν γενιά να κρατήσουμε τη τύχη στα χέρια μας και να ξεριζώσουμε αυτό το παρασιτικό-πελατειακό σύστημα με όρους Ευρώπης, να διοχετεύσουμε εκεί την οργή και την αγανάκτησή μας και να φτιάξουμε μια χώρα όπως μας αρμόζει.
Με το ΟΧΙ τώρα απλά θα πετύχουμε μια εκτόνωση, αλλά θα παραδώσουμε το μέλλον μας στην ηττοπάθεια, στην μοιρολατρία, στον χαμηλό πήχη και σε αναξιόπιστους εντολοδόχους, στους οποίους θα έχει δοθεί το δικαίωμα να προβούν στις πλέον ακραίες και απαράσκευες επιλογές. Και με το ΟΧΙ δεν θα έχουμε ένα ασφαλές καταφύγιο εσωστρέφειας και ιδιώτευσης, όπου άλλοι θα αναλάβουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Με το ΝΑΙ έχουμε την ευκαιρία να βγούμε από την πόρτα τους σπιτιού μας και να αρπάξουμε την αλλαγή από τα μαλλιά. Με το ΟΧΙ απλά θα περιμένουμε να μας κτυπήσει το κακό στην πόρτα του δικού μας σπιτιού..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου