Το εικονικό πείραμα που έχω σκαρφιστεί να σας περιγράψω περιλαμβάνει 2 ασθενείς που έχουν πάθει έμφραγμα > κοιλιακή μαρμαρυγή (ας το πούμε ανακοπή), τους συγγενείς τους και 2 ιατρούς που αντιμετωπίζουν ξεχωριστά τα περιστατικά...
Μπαίνουν λοιπόν ταυτόχρονα 2 πανομοιότυπα περιστατικά στο νοσοκομείο. Ας τα ονομάσουμε Α και Β.
Στο περιστατικό Α, βγαίνει με ψυχραιμία ο ιατρός, καλεί φορείο, ενημερώνει το νοσηλευτικό προσωπικό για προετοιμασία, ζητά από τους συγγενείς ψυχραιμία και τους ζητά να περιμένουν στην αίθουσα αναμονής.
Κάνει μία προκάρδια πλήξη, διαπιστώνει ρυθμό στο HKΓ, κάνει 3 διαδοχικές απινιδώσεις (ρεύμα), αδρεναλίνη και μαλάξεις. Για να μην μακρηγορώ, εφαρμόζει το πρωτόκολλο κατά γράμμα.
Το χρονικό διάστημα είναι 30᾽. Ο ασθενής αποβιώνει. Ο ιατρός ενημερώνει με απόλυτη ψυχραιμία τους ασθενείς πως έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως κ επιστημονικώς δυνατό.
Στο περιστατικό Β, ο ιατρός βγαίνει έξω φωνάζοντας, τσιρίζει προς τον τραυματιοφορέα, φωνάζει τις νοσηλεύτριες, δημιουργεί πανικό. Ο ίδιος μέσα στον χαμό που ήδη δημιούργησε βάζει τον ασθενή σε καρότσι (για πιο γρήγορα, οπότε νέα μεταφορά σε κλίνη =απώλεια χρόνου), οι νοσηλεύτριες αποσυντονίζονται (ετοιμασία για ζωτικά, φάρμακα, ορό, απινίδωση, οξυγόνο =απώλεια χρόνου). Ο ιατρός Β πέφτει πάνω από τον ασθενή και κάνει μαλάξεις φωνάζοντας, μούσκεμα στον ιδρώτα, με τους ασθενείς να βλέπουν από τη χαραμάδα (απώλεια χρόνου για απινίδωση). Η χορήγηση αδρεναλίνης γίνεται σε λάθος χρόνο, οι μαλάξεις με την αμπού δεν έχουν τον ρυθμό πρωτοκόλλου.
Το χρονικό διάστημα είναι 30᾽. Ο ασθενής αποβιώνει. Ο ιατρός βγαίνει έξω με δάκρυα, καταϊδρωμένος και με λυγμούς ανακοινώνει στους συγγενείς το κακό.
Μία εβδομάδα μετά, συναντιούνται οι συγγενείς του Α και του Β περιστατικού.
Σχολιάζουν οι Α: Το είδατε το δικό μας το γαϊδούρι (για τον ιατρό ); Ούτε το αυτί του ίδρωσε. Εμείς χάσαμε τον άνθρωπό μας και κείνον δεν του κάηκε καρφί. Αν είχε ενδιαφερθεί παραπάνω, μπορεί να είχε σωθεί ο Α.
Σχολιάζουν οι Β: Α, εμείς δεν έχουμε κανένα παράπονο. Ο άνθρωπος το πάλεψε μέχρι τέλους, τα έδωσε όλα, είμαστε κατασυγκινημένοι. Και στο τέλος έκλαιγε μαζί μας. Ήταν σπουδαίος.
Α: Σκεφτόμαστε να του κάνουμε μήνυση. Όχι για μας, για τους επόμενους, δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τα περιστατικά με τόση αδιαφορία.
Β: Εμείς σκεφτόμαστε να μαζέψουμε χρήματα να του πάμε συμβολικά ένα καλό δώρο. Κι αν δεν το δεχθεί, να τον βγάλουμε έστω έξω για φαγητό. Έτσι για το ευχαριστώ.
Να σημειώσω ότι, παρά το ίδιο αποτέλεσμα, οι πιθανότητες ανάνηψης του Α με βάση τον χειρισμό ήταν >50% σε σχέση με τον Β.
Μεταφράστε αυτό που περιγράφω πολιτικά. Με πιάνετε, ε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου