Μίλα μου για Αριστερά…

 Σκέφτεται και γράφει η Μαίρη Φώτη 

Τικ τακ, τικ τακ. Οι ώρες αυτού του Σαββατοκύριακου μοιάζουν ατελείωτες και συνάμα βαριές. Βαριές γιατί τα ψέματα τελειώνουν και κάθε κατεργάρης, όποιος κι αν είναι αυτός, θα πάει στον πάγκο του.

Κι όσο οι ώρες περνούν τόσο η πόλωση μεγαλώνει, τόσο το χάσμα γιγαντώνεται, τόσο η ένταση αυξάνεται, τόσο.....

αυτά που μας χωρίζουν γίνονται πιο ξεκάθαρα.

Δεν αντελήφθην ποτέ, από πότε το διακύβευμα έγινε εντός ή εκτός Ευρώπης ειδικά από τη στιγμή που ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν το έθεσε ποτέ σε αυτή τη βάση. Και αίφνης δημιουργήθηκε χάσμα μέγα… Ή εμείς ή εσείς. Αλήθεια ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι οι άλλοι;

Ποιος τραβά τις διαχωριστικές γραμμές, ποιος καθορίζει πού κατατάσσεται ο καθείς από εμάς, ποιος θεωρεί εαυτόν μέγα παντογνώστη για να κατηγοριοποιεί ανθρώπους και να τους χρησιμοποιεί ως πιόνια στη σκακιέρα;

Η Ελλάδα χωρίστηκε στα δυο. Σε πατριώτες και γερμανοτσολιάδες. Από πότε; Από ποιους; Ποιοι είναι αυτοί που έβαλαν κάτω τα κιτάπια τους και τραβούν μεγάλα κόκκινα «Χ»; Αριστεροί αποκλείεται να είναι, γιατί οι Αριστεροί γνωρίζουν καλά τι εστί διαχωρισμός, τι εστί εμφύλιος, τι εστί οι Ελληνες να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου.

Αρα για ποια Αριστερά μιλάμε; Μιλάμε για την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ την οποία έχει πλαισιώσει το μεγαλύτερο μέρος του ΠΑΣΟΚ και την οποία στηρίζει σιωπηρά (ενίοτε και φανερά) η δεξιά του Καραμανλή και ταυτόχρονα κάτω από την ίδια στέγη προσπαθεί να ομογενοποιηθεί το κράμα των διαφόρων και διαφορετικών συνιστωσών;

Οσο και αν θες να καταδικάσεις το παρελθόν ως όψιμος Αριστερός δεν μπορείς να το κάνεις όταν το έχεις αγκαλιάσει και όταν πορεύεσαι με αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά με τα βαρίδια του ΠΑΣΟΚ που εγκατέλειψαν το πλοίο πριν καν βουλιάξει και της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή που έχει άχτι τον Αντώνη Σαμαρά. Αλλιώς δεν έβγαιναν τα κουκιά, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να κατακτήσει την εξουσία. Και η εξουσία είναι γλυκιά… Σε αυτήν προσέβλεπαν οι ΠΑΣΟΚοι που απαρνήθηκαν εν μια νυκτί τις ιδεολογίες τους και βρήκαν πολιτική στέγη στο ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτήν προσβλέπουν και οι δεξιοι που τρέχουν να βρουν στασίδι από την πίσω πόρτα. Εκτός από τον Πάκη. Αυτός μπήκε από την κύρια είσοδο μετά βαΐων και κλάδων.

Για ποια Αριστερά λοιπόν μου μιλάς, όψιμε Αριστερέ;  Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να μιλούν για Αριστερά και να διαμαρτύρονται για την σημερινή κατάσταση, είναι εκείνοι οι λίγοι γνήσιοι Αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ αυτοί του 4% που βλέπουν τους μουσαφιραίους να έχουν κάνει κατάληψη στο σπίτι τους και να αλωνίζουν. Είναι εκείνοι οι γνήσιοι λίγοι Αριστεροί, που θα μείνουν να ξαναστηλώσουν το σπίτι τους όταν οι μουσαφιραίοι θα φύγουν και θα αναζητήσουν άλλη στέγη, με περισσότερα κομφόρ.

Δικαίωμα στην άποψη έχουμε όλοι. Η ιστορία είναι αυτή που θα κρίνει ποιος έκανε αυτό που έπρεπε, ποιος λιγοψύχησε, ποιος κιότεψε, ποιος πούλησε και ποιος ξεπουλήθηκε. Μέχρι τότε οι εθνικιστικές κορώνες (που δεν προέρχονται πλέον από τη Χ.Α. η οποία περιέργως σιωπά), οι διχαστικές απόψεις, τα ψευτοδιλήμματα και οι διαχωρισμοί περισσεύουν.

Στο ίδιο καράβι είμαστε όλοι και ο προορισμός είναι κοινός. Απλώς άλλος πίνει τον καφέ του στο κατάστρωμα κι άλλος στο μπαρ της πρώτης θέσης. Άλλος ταξιδεύει με καμπίνα και άλλος θα ξενυχτήσει σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι. Το ζητούμενο είναι αν ο καπετάνιος, τον οποίον δεν επιλέξαμε όλοι, θα οδηγήσει το καράβι σε ασφαλές λιμάνι, περνώντας μέσα από τη φουρτούνα. Την μεγαλύτερη ίσως φουρτούνα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ως καπετάνιος στο πλοίο της ζωής μας…

ipaper.gr