Η αναζήτηση μιας νέας λαϊκής εντολής περιλαμβάνεται στους σχεδιασμούς του Μεγάρου Μαξίμου, στην περίπτωση που η κατάληξη της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και πιστωτές διαψεύσει τους προεκλογικούς υπολογισμούς. Τα εργαλεία που υπάρχουν στη διάθεση της κυβέρνησης είναι οι εκλογές και το δημοψήφισμα. Μπορείτε να διαβάσετε την ανάλυση -λαμβάνοντας υπόψη το σύνταγμα- του Βασίλη Κωστούλα στην Ναυτεμπορική εδώ.
Εμείς θα κάνουμε κάποια σχόλια για τις 2 αυτές επιλογές...
Καταρχάς, νωπή λαϊκή εντολή υπάρχει και η προσφυγή στις κάλπες, εφόσον δεν συνοδεύεται από κάποια αλλαγή, πραγματική (ρεαλιστικό σχέδιο) ή ψευδεπίγραφη (Ζάππεια, σκίσιμο μνημονίου. κτλ), δεν είναι επιθυμητή από το λαό. Προφανώς οι εκλογές δεν συνιστούν λύση και σίγουρα δεν τις θέλει αυτή τη στιγμή ο ίδιος ο λαός.
Το δε δημοψήφισμα είναι πράγματι ένα εργαλείο το οποίο μπορεί να αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση. Όχι όμως νίπτοντας τας χείρας της, στη λογική τού να θέσει ένα 'ναι ή όχι' σε ένα νέο μνημόνιο και να αναλάβει ο λαός και ουχί η κυβέρνηση το κόστος των δυσκολιών που αυτό θα φέρει.
Αν η κυβέρνηση φέρει υπεύθυνα ένα δημοψήφισμα από το οποίο θα εξαρτάται η τύχη της χώρας, η ίδια θα πρέπει υπεύθυνα να έχει και μία κοστολογημένη και τεκμηριωμένη πρόταση, η οποία θα συνοδεύει το 'ναι ή το όχι'.
Αν επί παραδείγματι, η κυβέρνηση θεωρεί ως πολιτική λύση τον δρόμο του αντιμνημονίου και ο λαός ψηφίσει μνημόνιο, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να κυβερνά με πολιτικές που η ίδια δεν πιστεύει, διότι από μία σουρεάλ δημοκρατία θα καταλήξουμε και σε μία σουρεάλ χώρα.
Άρα, το πρώτο που θα πρέπει να ξεκαθαρίσει η κυβέρνηση σε περίπτωση δημοψηφίσματος είναι την θέση της. Ειδάλλως, θα πρόκειται περί μετάθεσης της ευθύνης στο λαό και σίγουρα μία ευθυνόφοβη κυβέρνηση είναι το τελευταίο πράγμα που έχει ανάγκη μία χώρα σε κρίση.
Έτσι, εκ των 2 βασικών εργαλείων που έχει η κυβέρνηση, η πιο συνετή επιλογή είναι το δημοψήφισμα. Σίγουρα όμως δεν είναι πιο βολική επιλογή για την κυβέρνηση. Διότι το δημοψήφισμα μπορεί να ενώσει πολλές απέναντι φωνές κάτω από μία άποψη, χωρίς αυτές να συνδεθούν απαραίτητα με κάποιο κόμμα. Όπως επίσης να ρίξει τείχη μεταξύ κομματικών σχηματισμών και να αναπτυχθούν κάθε λογής συνεργασίες.
Ενώ οι εκλογές, θα γίνουν, έχοντας απέναντι ένα κατακερματισμένο αντιπολιτευτικό τοπίο, με την μείζων αντιπολίτευση να έχει επικεφαλής τον παραμένοντα Σαμαρά, τον οποίο χρησιμοποιεί ως άλλοθι όποιος μετακινούμενος ψηφοφόρος στον ΣΥΡΙΖΑ για να παραμείνει. Όποιο λάθος κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση είναι ''Γιατί; με τον Σαμαρά ήμασταν καλύτερα;'' Το πρόβλημα της ΝΔ είναι ο πρόεδρος της και αποτελεί την μεγαλύτερη τροχοπέδη για όποια *αλλαγή*.
Ο υπόλοιπος προοδευτικός χώρος είναι κατακερματισμένος, με το ΠΑΣΟΚ χωρίς σημάδια ανάκαμψης, ακόμη και με αλλαγή ηγεσίας, το Ποτάμι να μην εμπνέει, να κινείται περίπου ουδέτερα και να το προσπερνάς ή να το ψηφίζεις δια του αποκλεισμού και το Κίνημα να προσπαθεί να βρει σιγά σιγά τον βηματισμό του, αλλά με ένα εκλογικό αποτέλεσμα που συνιστά σίγουρα πληγή.
Έτσι, ο Τσίπρας έχει την πρωτοφανή πολυτέλεια να κάνει το colpo grosso, δηλαδή να προχωρήσει σε διάσπαση με την αριστερή του πτέρυγα και να υφαρπάξει την άποψη της σημερινής αντιπολίτευσης, μέσα από εκλογές. Θα παρουσιάσει την άποψη αυτή ως το αναγκαίο κακό και θα σκεπάσει τα αντίπαλα κόμματα, αξιοποιώντας την συγκριτική δημοφιλία του και αφήνοντάς τα χωρίς λόγο ύπαρξης. Ανήθικο; Ναι. Όσο ανήθικο είναι να παραμένεις επικεφαλής του κόμματός σου και να γίνεσαι το εξουσιολάγνο βαρίδιο που θα το πάει στον πάτο. Ή όσο ανήθικο είναι να εμποδίζουν οι προσωπικές στρατηγικές την ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου.
Σε μία τέτοια περίπτωση, τα κόμματα αυτά θα πρέπει να αναψηλαφίσουν τη θέση τους στον ιδεολογικό χάρτη, να επαναπροσεγγίσουν τη βάση, αυτή τη φορά με ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα και χωρίς τα διακυβεύματα της εξουσίας. Κάτι που προφανώς θα χρειαστεί χρόνο.
Αυτά, βέβαια, ανήκουν στην κατηγορία του στρατηγικού σχεδιασμού. Και πράγματι, θα μπορούσαν να γίνονται ως ασκήσεις επί χάρτου στα υπόγεια του Μαξίμου. Όμως, υπάρχει και η πραγματικότητα. Και κοιτάζοντάς την, δεν υπάρχει ούτε λεπτό για χάσιμο, όπως δεν υπάρχει και μία υγιής δύναμη που θα προχωρήσει στις απαραίτητες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Ο Τσίπρας μπορεί να τολμήσει μία τέτοια κίνηση, όμως, επί της ουσίας, θα μεταφερθεί σε ένα πολιτικό περιβάλλον που χρειάζεται αλλαγές και ο ίδιος δεν δείχνει διαθέσιμος να τις κάνει αλλά κυρίως δεν τις πιστεύει. Πέραν των στρογγυλεμάτων στις τελευταίες του συνεντεύξεις, οι απαντήσεις με τις θολές διατυπώσεις έχουν κατεύθυνση περισσότερο προς μία παλαιοκομματική αριστερή αντίληψη παρά προς την μεταμόρφωση της Ελλάδος σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Aκόμη και αν ο Τσίπρας φορέσει το στέμμα, αυτό δεν θα τον κάνει βασιλιά
epikairo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου