Screenshot από το σημερινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Αγορά", όπου φιλοξενείται παρέμβαση Σαμαρά που κάνει λόγο για "Μεγάλη συνεννόηση" για να υπάρξει συμφωνία, μια δήλωση που δεν συνάδει με την έως τώρα ρητορική του για καταψήφιση της συμφωνίας, όπως είχαμε αναδείξει δύο εβδομάδες πριν ("Δεν πρέπει για δεύτερη φορά να περάσει του Σαμαρά"). Ή μήπως συνάδει, τώρα που φαίνεται ότι θα έρθει στην Βουλή μια "μικρή συμφωνία", με την "μεγάλη", που θα περιλαμβάνει το πακέτο "τρίτο δάνειο-αναδιάρθρωση χρέους-μνημόνιο μεταρρυθμίσεων"να μετατίθεται για το φθινόπωρο;....
Ας ξεκαθαρίσουμε από την αρχή κάτι: Μόνος γνώμονας του Σαμαρά είναι η παραμονή στην ηγεσία της ΝΔ. Έχοντας υπόψη ότι ενδεχόμενη υποστήριξη από τον ίδιο της καταψήφισης της συμφωνίας θα επέφερε και διάσπαση της ΝΔ, άρα και θέμα ηγεσίας την επομένη, σκέφτεται να κάνει πίσω, για να κερδίσει φυσικά κι άλλο χρόνο. Επειδή τώρα δεν συζητιέται η "μεγάλη συμφωνία", πάνω στην οποία ο ίδιος και το επιτελείο του είχε βασίσει τη θεωρία της "αριστερής παρένθεσης", δεν είναι διατεθειμένος να τσαλακώσει τη ΝΔ για μια συμφωνία που θα έχει ορίζοντα μερικών μηνών. Η πιθανή "στροφή Σαμαρά" θα σκεπάσει και τις εσωκομματικές φωνές, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ότι προσχώρησε στην πλευρά της υπερψήφισης της συμφωνίας, στερώντας από τους δελφίνους το βασικό τους επιχείρημα.
Ο Σαμαράς προφανώς και θα ήθελε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην οποία να μετέχει και ο ίδιος μέσα, αποτέλεσμα μιας ενδοκυβερνητικής διάσπασης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που πολύ δύσκολα θα γίνει, λόγω και των επιχειρημάτων κομματικής πειθαρχίας που αρχίζει και εγείρει το δεξί χέρι του Πρωθυπουργού Νίκος Παππάς. Το "σενάριο Παπαδήμου" είναι πολύ βαρύ για να παίξει τώρα, τώρα που όλα δείχνουν ότι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων μετατίθεται για το φθινόπωρο.
Φαίνεται λοιπόν ότι η "μεγάλη μάχη" θα δωθεί το φθινόπωρο και επειδή η μοίρα των Τσίπρα και Σαμαρά είναι κοινή, πρωθυπουργοί αμφότεροι του αντιμνημονιακού αγώνα, την επαύριο ψήφισης της μεταβατικής συμφωνίας και μέχρι το τρίτο δάνειο θα γεννήσει εξελίξεις, που για την ώρα μοιάζουν απρόβλεπτες και για τις οποίες μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν. Ωστόσο δύσκολα κανείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι το τρίτο δάνειο θα αποτελέσει μια εκ νέου διαιρετική τομή για το πολιτικό σύστημα, όπως και εκείνη που προέκυψε από το δεύτερο δάνειο του 2012. Τώρα αν θα κλείσει και ο κύκλος της κοσμογονίας που άνοιξε με τις εκλογές του Μαϊου του 2012, αναδιατάσσοντας εκ νέου τις πολιτικές δυνάμεις, είναι κάτι που θα φανεί τους επόμενους μήνες.
Η δεύτερη δανειακή σύμβαση τι έφερε; Μνημονιακή στροφή του Σαμαρά, αποσυγκόλληση του Καμμένου και δημιουργία των ΑΝΕΛ. Η τρίτη δανειακή σύμβαση πολύ πιθανό να φέρει τους "Αριστερούς ΑΝΕΛ", χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι ο Τσίπρας θα κάνει την "μνημονιακή στροφή". Εκεί ποντάρει και ο Σαμαράς πλέον, ομολογώντας ότι η προσφυγή στις κάλπες θα προκαλέσει τον πολιτικό του αφανισμό. Ενώ η ιστορία που θα ανοίξει με τη τρίτη δανειακή σύμβαση, θα του επιτρέψει να έχει ενεργό πολιτικό ρόλο στα πράγματα, επιδιώκοντας εκεί να πέσει στο τραπέζι "σενάριο Παπαδήμου", που ας μην ξεχνάμε προέκυψε για τη δεύτερη δανειακή σύμβαση. Από την πλευρά του ο Τσίπρας έχει να διαλέξει πώς θα του προκύψουν οι "Αριστεροί ΑΝΕΛ": Μέσω καταψήφισης του πακέτου μέσα στην Βουλή ή μέσω προκήρυξης εκλογών, όπου εκεί θα δοθεί μάχη ισορροπιών στη συγκρότηση ψηφοδελτίων;
Όπως και να χει, οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είχαν από μόνες τους "προσωρινό" χαρακτήρα, δίχως να αίρει την ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό. Από τη στιγμή όμως που η προσφυγή στο τρίτο δάνειο κατέστη αναπόφευκτη, ανοίγει για τα καλά η κουβέντα τόσο της αναδιάρθρωσης χρέους, όσο και του πακέτου μεταρρυθμίσεων που θα συνοδεύουν τη νέα Μεγάλη Συμφωνία, η οποία δεν μπορεί να γίνει με όρους της "εν λευκώ εξουσιοδότησης του ικανού διαπραγματευτή", με απλά λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος των επιλογών μόνος του, όπως είναι τώρα οι συσχετισμοί. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πολιτική περίοδος και μέχρι τον Μαϊο του 2019 δεν περιλαμβάνει ενδιάμεσα πολιτικά γεγονότα, πέρα της προκήρυξης πρόωρων εκλογών, άρα υπάρχει καθαρός πολιτικός χρόνος 3 και πλέον ετών να εφαρμοστεί η τρίτη δανειακή σύμβαση.
Βέβαια το ερώτημα που ανακύπτει είναι ποιο πολιτικό σύστημα και ποιες πολιτικές δυνάμεις θα φέρουν εις πέρας αυτή την υπόθεση, λαμβάνοντας βέβαια υπόψη ότι ο Τσίπρας δεν θέλει να στείλει τη χώρα στη χρεοκοπία και τη δραχμή. Και επειδή το κουτί της Πανδώρας που άνοιξε το 2012 δεν έχει ακόμα κλείσει, ίσως από μόνη της η πορεία των γεγονότων οδηγήσει σε μια ραγδαία μετεξέλιξη και ωρίμανση του πολιτικού συστήματος, με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ να έχουν το στοίχημα να υπερβούν τον δημιουργό τους: το αντιμνημόνιο και τις εκλογές του 2012..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου