Εργατική Πρωτομαγιά χθες, ευκαιρία για την «κυβέρνηση της Αριστεράς» να βγει και να κάνει το κομμάτι της στο δρόμο, όντας μύστης αυτού που ονομάζω «τελετουργικό ακτιβισμό» δια του συμβολισμού: Κατέβηκαν υπουργοί στην πορεία, όπως οι Στρατούλης-Σκουρλέτης και Λαφαζάνης (οι οποίοι διέπραξαν την ύβρη να μιλήσουν για «κατακόκκινες γραμμές»), το «ουάου» όμως το κέρδισε ο Βαρουφάκης, ο οποίος έλαβε τιμές ροκ σταρ, γεγονός που αποτέλεσε και την αφορμή γραφής αυτού του post.....
Σκοπός αυτού του post δεν είναι να κριτικάρει αυτό το συνονθύλευμα ιδεολογίας που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ με όρους «αριστερής ορθοδοξίας», αλλά να βάλει ένα φρένο στο ιδεολογικό μπλέντερ που μας έχει βάλει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου ιδεολογίες, πρακτικές, ιστορίες και πορείες γίνονται ένας πολτός με τον οποίο ο Τσίπρας σκοπεύει να πασπαλίσει την εξουσία του.
Εδώ δεν μιλάμε για ιδεολογική ηγεμονία μέσω της επικράτησης μιας ιδεολογίας έναντι μιας άλλης (την οποία προσωπικά θα γούσταρα, ακόμα κι αν ήμουν στους ηττημένους), αλλά την ισοπέδωση όλων των άλλων ιδεολογιών για να επικρατήσει ο δικός μας φραμπαλάς, που μεταφράζεται σε νομή της εξουσίας μέσω του χάπενινγκ και της τρολιάς, που δυστυχώς λόγω των social media κατέστη μάστιγα στον δημόσιο διάλογο. Το "αντισυμβατικό στυλ" καβάλησε πέρα από μηχανές και το καλάμι, με το οποίο πιστεύουν ότι μπορούν να φτάσουν στον ουρανό, ή να το χρησιμοποιήσουν σαν μπαγκέτα για να ξεγελάσουν τους κουτόφραγκους, κάνοντας τους να τους φιλάνε τα χέρια.
Μια mini ιστορική σύγκριση: Για ποιο πράγμα πάλεψε η Αριστερά προδικτατορικά, είτε μέσω των γραμμών του ΚΚΕ ή της ΕΔΑ; Για Δημοκρατία μέσα σ' ένα καθεστώς χειραγωγούμενης δημοκρατίας την επαύριο της επικράτησης της Δεξιάς στον Εμφύλιο. Τότε η Αριστερά τι είχε να δώσει στον λαό; Τίποτα απτό, παρά μόνο την ουτοπία της ιδεολογίας της, χάρη της οποίας άνθρωποι φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, διώχθηκαν με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο.
Μετά την δικτατορία και ειδικά μετά την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία το 1981 η Αριστερά για ποιο πράγμα πάλεψε; Για παροχές και όχι μόνο επειδή η δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Η Αριστερά εθίστηκε στην ανευθυνότητα, επειδή ήξερε ότι και να κάνει και να πει, πάντα κάποιοι άλλοι (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) θα υπήρχαν για να της μαζεύουν τα σπασμένα. Εκεί η Αριστερά εθίστηκε σ' ένα μονόπλευρο καταγγελτικό λόγο χωρίς ουσία, σε μια πλατειά αλλά καθόλου βαθειά ρητορεία, αρκούμενη στον ρόλο του «μεταπράτη», του «ενδιάμεσου» μεταξύ εργαζομένων και κυβέρνησης, με το μόνο της μέλημα να είναι οι παροχές και όχι οι θεσμοί.
Ενώ προδικτατορικά η Αριστερά ήταν μια προωθητική δύναμη δημοκρατίας (έστω με τις αντιθέσεις, αντιφάσεις και ιδεοληψίες της), μεταδικτατορικά η Αριστερά έγινε δύναμη διαχείρισης, χωρίς να έχει το παραμικρό όραμα, παρά μόνο άναρθρες κραυγές έναντι εκείνων που δεν της έκαναν το χατίρι. Εκεί η Αριστερά έγινε καθαρά «αντικαπιταλιστική» και ιδιαίτερα στην εποχή των μνημονίων αντιευρωπαϊκή και λαϊκιστική. Από τον επιστημονικό σοσιαλισμό πέρασε στον «υπαρκτό Βαρουφακισμό», όπου τα παχιά λόγια, η επαναστατική γυμναστική και ο τελετουργικός ακτιβισμός υποκατέστησαν κάθε έννοια διαπαιδαγώγησης εκείνων που υποτίθεται εκπροσωπεί, στον οποίο φτάνει η φιλανθρωπία του 2ευρου ή η επιστροφή ενός μέρους από τις περικοπές και όχι για τον κόσμο που τον περιβάλλει και τον επηρεάζει.
Και τώρα τι έχουμε; Μια Αριστερά που συμβιβάζεται με την μετριότητα, μια Αριστερά που κοιμάται και ξυπνά με την ελαφρότητα, μια Αριστερά που φλερτάρει με την εθνολαϊκιστική χυδαιότητα και να την πάλι εδώ να ζητά χρήματα από τους εταίρους, άσχετα αν εκείνη θέλει να κάνει το κομμάτι της, χωρίς να συναισθάνεται την ευθύνη. Μια Αριστερά που θαυμάζει την φασιστική αυθάδεια της Ζωής, μια Αριστερά που φλερτάρει με την αλητεία, μια Αριστερά που έχει πάρει διαζύγιο με τον πολιτικό πολιτισμό, απότοκος της "μούτζας" των πλατειών του 2011.
Αν ο Μαρξ έγινε ο κορυφαίος, ήταν γιατί ανέλυσε με ανατριχιαστική ακρίβεια τον καπιταλισμό, δηλαδή στηρίχθηκε στον επιστημονικό πραγματισμό για να θεμελιώσει το δόγμα του. Εδώ σήμερα τι έχουμε; Μια κυβέρνηση της «δήθεν Αριστεράς» να μην έχει συναίσθηση της πραγματικότητας, να κυνηγά χίμαιρες της ευκολίας που της χάριζε το περιθώριο και μια σοβαρή ανάλυση της προκοπής να μην γίνεται από ανθρώπους που υποτίθεται ότι έχουν μελετήσει κι έναν Γκράμσι ή έναν Πουλαντζά.
Και που καταλήγουν; Στην νοοτροπία του «κόκα κόλα πάει με όλα» και Βαρουφάκη και Ραχήλ και Λαπαβίτσα και Μητρόπουλο και Σκουρλέτη-Λαφαζάνη και Σταθάκη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ιδεολογική ετερογένεια, αλλά ένας εξουσιαστικός αχταρμάς που φτιάχτηκε για να διαχειριστεί την άλλη πτυχή του αντιμνημονιακού μύθου. Αυτή η Αριστερά δεν έχει καμία σχέση με την συλλογικότητα, αλλά για την αποθέωση του ατομικού υλισμού, μέσω της εξαπάτησης και της μονταζιέρας ιδεολογικών προταγμάτων που συνθλίβονται μεταξύ λαϊκισμού και αγράμματου εξυπνακισμού.
Και ξέρετε ποιο είναι το εξοργιστικό; Ότι ο κάθε Λεουτσάκος περνά την γραμμή ότι «μαγκιά» είναι η ρήξη ή μια βερμπαλιστική πομφόλυγα στους διεθνείς τοκογλύφους. Για να «λαϊκίσω» και λίγο, αυτοί οι «Αριστεροί του γλυκού νερού» δεν έχουν καμία σχέση με τους Αριστερούς της προδικτατορικής περιόδου, γι αυτό έχουν την μεταφυσική αγωνία να παρουσιαστούν ως διάδοχοι του ΕΑΜ, καθιερώνοντας το μοντέλο του «αντάρτη του καναπέ», αγωνιστής στα εύκολα και όχι στα δύσκολα.
Γι αυτό και φοβάμαι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας, γιατί δεν έχουν ατσαλωθεί στην ευθύνη, στην αίσθηση ότι αυτό που κάνω έχει συνέπειες, ότι αυτό που πιστεύω έχει συνέπεια, αρχές, μέση και τέλος. Κλείνοντας, μια προφητεία: Το να κλείσουν μια συμφωνία με τους εταίρους θα είναι απείρως ευκολότερο από το να την εφαρμόσουν. Αυτό το συμπούρμπουλο δεν μπορεί να αντέξει το καμίνι της εξουσίας, δεν έχει φτιαχτεί αυτό. Και όταν το καταλάβει, θα δραπετεύσει, κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα, την καταγγελία..
epikairo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου