Τις τελευταίες μέρες, τόσο με δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, όσο και του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου και άλλων κυβερνητικών στελεχών, ευθέως ή εμμέσως, έχει σηκωθεί το λάβαρο του «αντιγερμανισμού». Με αποκορύφωση την επανεκκίνηση του ζητήματος των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου και την....
ετοιμότητα του κ. Παρασκευόπουλου να δώσει την άδεια για κατασχέσεις, λόγω δικαστικών αποφάσεων, σε περιουσιακά στοιχεία του γερμανικού κράτους, στην Ελλάδα και κυρίως την εκποίηση του κτηρίου του ινστιτούτου Γκαίτε, στην Αθήνα.
Κανένα πρόβλημα. Αυτό κρίνει η κυβέρνηση ότι την εξυπηρετεί στις συζητήσεις της με τους Γερμανούς, αυτό και εκφράζει ανοικτά και χωρίς περιστροφές. Υπό μία έννοια αναλαμβάνει την ευθύνη αυτής της επιλογής και επωμίζεται το ενδεχόμενο κόστος της. Γιατί όμως επελέγη αυτή η τακτική;
Κατά μία ερμηνεία ο Αλέξης Τσίπρας ζήλεψε τη δόξα του... Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου, συχνά, ξεπατικώνει τακτικές και στυλ για να εκφράσει τη πολιτική του.
Τα μεγέθη, ασφαλώς, δεν είναι συγκρίσιμα, ούτε ίδια η εποχή. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, με το χαρισματικό του προσόν, καλλιέργησε και χρησιμοποίησε τον αντιαμερικανισμό, τη δεκαετία του '70 και του '80, συνεπήρε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα αλλά, από την πίσω πόρτα, κράτησε ανοικτές τις γέφυρες επικοινωνίας και συνομιλούσε με τα κέντρα αποφάσεων της Ουάσιγκτον. Έτσι, αφενός κατάφερε να χειραγωγήσει το μεταδιδακτορικό λαϊκό αίσθημα για τη στήριξη των ΗΠΑ στη χούντα των συνταγματαρχών και αφετέρου μπόρεσε να συμπράττει μαζί τους στην εκτόνωση των εντάσεων με την Τουρκία και να διατηρήσει τις βάσεις στην Ελλάδα.
Μπορεί υπ' αυτή την προσέγγιση να κάνει κάτι ανάλογο και ο Α. Τσίπρας με το Βερολίνο; Χλωμό το βλέπω.
Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου, όσο κι αν προσπαθεί να τον αντιγράψει. Επίσης, τότε η Ελλάδα δεν εξαρτιόταν από την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ ενώ τώρα η στάση της Γερμανίας είναι καθοριστική για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας από την Ευρώπη. Τότε υπήρχε ακόμη το αντίπαλον δέος της Δύσης, η Σοβιετική Ένωση, ενώ τώρα η ανισορροπία της παγκοσμιοποίησης και οι τεράστιες ανισότητές της. Τότε η Ευρώπη διεκδικούσε να γίνει και το επιτύγχανε σιγά-σιγά σημείο αναφοράς της παγκόσμιας ισορροπίας, τώρα η οικονομική κρίση την έχει εξασθενίσει και ούτω καθ' εξής.
Κατά συνέπεια, το αυθεντικό είναι άπαξ. Τα υπόλοιπα, αντίγραφα και απομιμήσεις.
Εκτός κι αν υφίσταται και μένει να αποδειχθεί μια άλλη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία ο «αντιγερμανισμός» της κυβέρνησης επελέγη για να μην πάρουμε πολύ χαμπάρι τη γυριστή που είναι αναγκαία και αναπόφευκτη γιατί το ενδεχόμενο χρεοκοπίας είναι θέμα χρόνου. Όμως κάτι τέτοιο γίνεται πολύ άγαρμπα και άτσαλα. Γιατί και στο Βερολίνο δεν υπάρχει ένας Κολ ή ένας Σμιτ. Υπάρχει ένας Σόιμπλε και η Μπιλντ, τους οποίους προσπαθεί να συγκρατήσει η Μέρκελ.
Συνεπώς, η αντιγερμανική φρασεολογία της κυβέρνησης χρειάζεται προσοχή, γιατί μπορεί να γίνει μπούμερανγκ κι εκεί που αναζητείται εξωτερικός εχθρός για διαχείριση της εσωτερικής κατάστασης να προκύψει έξαρση όχι του ευρωσκεπτικισμού αλλά του αντιπευρωπαϊσμού. Και τότε... φίδι που μας έφαγε...
*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου