Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Οι επόμενες ημέρες

ellada-evropi-simea.jpg

Στην ιστορία και στη ζωή, τα πράγματα γίνονται συνήθως στην ώρα τους. Ούτε πριν, ούτε μετά.
Όχι επειδή το επιβάλλει κάποια υπερφυσική δύναμη, αλλά γιατί πολιτικές δυνάμεις, συσχετισμοί και ισορροπίες κάνουν κάποιες λύσεις αδύνατες μία δεδομένη στιγμή και δυνατές κάποια άλλη...

Έτσι έχει συμβεί και με την Ελλάδα και το δικό μας πρόβλημα.
Το 2010, όταν αποκαλύφθηκε το βάθος και εύρος του Ελληνικού προβλήματος (δημοσιονομικό, ανταγωνιστικότητας, αλλά και αξιοπιστίας), υπήρχαν θεωρητικά πολλές λύσεις.
Στη μία άκρη ήταν η μονομερής διαγραφή χρέους με το ανυπολόγιστο κόστος που αυτό θα σήμαινε.
Στην άλλη ήταν μία κοινή συμφωνία με τους εταίρους να "συγχωρεθεί" μεγάλος μέρος του χρέους μας για να αναπνεύσει η χώρα και να κάνει μία νέα αρχή.
Ούτε το πρώτο επελέγη, ούτε το δεύτερο.

Η αναγνώριση των κινδύνων της πρώτης λύσης και η πολιτική αντίδραση για τη δεύτερη οδήγησαν τις δύο πλευρές σε μία τρίτη λύση, ενδιάμεση.
Με μεγάλα δάνεια από τους εταίρους, και μεγάλες και δύσκολες δεσμεύσεις από εμάς, έως ότου αντικειμενικά βελτιώσουμε την κατάσταση και υποκειμενικά ανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπιστία.

Όλοι γνώριζαν τις αδυναμίες των αποφάσεων που πάρθηκαν τότε. Αλλά όλοι γνώριζαν επίσης ότι ήταν και οι μόνες αποφάσεις που μπορούσαν να παρθούν σε εκείνες τις συνθήκες.
Και ήταν σωτήριες. Όσο και αν αυτό δεν το παραδέχονται πολλοί (αν και το ξέρουν).

Στους μήνες και τα χρόνια που ακολούθησαν, έγινε πολλή δουλειά.
Από τη μια πλευρά, εμείς στην Ελλλάδα συμμαζέψαμε έναν δημόσιο τομέα σε εκτροχιασμό, βάλαμε τις βάσεις για ένα πιο δίκαιο φορολογικό, αρχίσαμε να δημιουργούμε μια οικονομία που να μπορεί να σταθεί στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Με τεράστιο οικονομικό και κυρίως κοινωνικό κόστος (ας αφήσουμε το πολιτικό, δεν ενδιαφέρει).
Και δυστυχώς παράλληλα αρνηθήκαμε συχνά να κάνουμε πολλές αλλαγές που ήταν και αναγκαίες και δίκαιες γιατί φοβηθήκαμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Από την άλλη πλευρά, οι εταίροι, πέρα από τα γιγαντιαία δάνεια, αναγνώρισαν τα αρχικά λάθη και τις υπερβολές, και τα διόρθωσαν στο δρόμο (όπως όταν βελτίωσαν σημαντικά τους όρους δανεισμού).
Βέβαια και αυτοί συνέχισαν να κάνουν λάθη, να επιμένουν σε υπερβολές και σε ιδεολογήματα.
Αλλά όσο εμείς κατακτούσαμε τη χαμένη αξιοπιστία και φαινόντουσαν οι αντικειμενικές δυσκολίες να πετύχουμε, τόσο αυτοί πείθονταν ότι έπρεπε να κάνουν κάτι για το τεράστιο χρέος που κουβαλάμε.
Αυτό έγινε με τις αποφάσεις του 2011 και του 2012, και με τις περαιτέρω δεσμεύσεις για επιπλέον βοήθεια εάν χρειαστεί, αρκεί να μέναμε κι εμείς συνεπείς σε όσα έπρεπε να γίνουν.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα και σε μία νέα Ελληνική κυβέρνηση να προσπαθεί να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη.
Ας αφήσουμε για μία στιγμή το ποιος κέρδισε και με ποια ατζέντα. Έχει σημασία, αλλά δεν είναι το κύριο.
Ας ξεχάσουμε τις μεγάλες ευθύνες που έχουν όλοι όσοι λένε κάτι πριν τις εκλογές και αντιλαμβάνονται ότι άλλα πρέπει να κάνουν μετά αν θέλουν να μην καταρρεύσει η χώρα.
Ιδιαίτερα όταν πλέον σήμερα όλα είναι γνωστά και δεν συγχωρείται η άγνοια ή η εξαπάτηση.

Ας μείνουμε στο ζητούμενο. Στο εθνικό ζητούμενο.
Η χώρα να επιβιώσει, να της δοθεί μία νέα ευκαιρία, να μην πάνε χαμένες οι θυσίες, να μην κινδυνεύσει να καταλήξει σε έναν δρόμο και σε επιλογές που θα τις πληρώνουν πολλές γενιές.
Όλη η Ευρώπη - και πέρα από αυτήν - αναγνωρίζει ότι κάποια ελάφρυνση του χρέους μας χρειάζεται.
Και είναι έτοιμη να το κάνει, αρκεί να μην χρειάζεται να πει στους ψηφοφόρους της (γιατί και εκείνοι εκλέγονται και λογοδοτούν) ότι κάνει άδικα δώρα σε κάποιους που δεν θέλουν να καταβάλουν προσπάθεια.
Όλη η Ευρώπη - και πέρα από αυτήν - αναγνωρίζει ότι κάποια δημοσιονομική χαλάρωση επιβάλλεται. Το λεει η οικονομία, το λέει και η πολιτική πραγματικότητα, αλλά και η απλή λογική.
Αλλά όχι χαλάρωση για να ξανακάνουμε αυτά που μας έφεραν ως εδώ.

Όλη η Ευρώπη - και πέρα από αυτήν - είναι μαζί μας όταν μιλάμε για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και του πελατειακού κράτους.
Και όποια κυβέρνηση προέκυπτε από τις εκλογές θα μπορούσε να πάρει σημαντικές παραχωρήσεις σε όλα αυτά τα ζητήματα.
Αλλά κανείς δεν θέλει να ακούσει προτάσεις που μας πανε πίσω σε έναν παρωχημένο κρατισμό.
Κανείς δεν θέλει να ακούσει απόψεις που συμμερίζεται στην υπόλοιπη Ευρώπη ένα μικρό ποσοστό των πιο ακραίων κομμάτων.
Δυστυχώς η κυβέρνηση συγχέει δύο πράγματα.
Άλλο η στήριξη που έχει στην Ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα και από διακεκριμένους ανθρώπους για ελάφρυνση του χρέους, για την αναγνώριση της δημοσιονομικής προσπάθειας (την οποία η ίδια πολέμησε, αλλά δεν πειράζει) και για λιγότερη λιτότητα.
Και άλλο η συμπαράταξη για τη συνολική της πλατφόρμα για την Ελληνική οικονομία - αυτή απλώς δεν υπάρχει.
Οι εταίροι σε ορισμένα πράγματα απλώς δεν μπορούν να κάνουν πίσω. Δεν θέλουν, αλλά και δεν μπορούν.
Απλά, δεν πρόκειται να κάνουν πίσω σε όλες τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν συμφωνηθεί να γίνουν.
Δεν έχει τόση σημασία αν κάποιες είναι άδικες ή επουσιώδεις. Και οι συμβολισμοί παίζουν το ρόλο τους.
Αλλά επίσης - δεν μπορεί και να φανεί ότι κάνουν μεγάλες παραχωρήσεις.

Εδώ λοιπόν είναι το μεγάλο στοίχημα των επομένων ημερών.
Δεν είναι το προσωπικό στοίχημα του Υπουργού Οικονομικών. Ούτε καν του Πρωθυπουργού.
Είναι το στοίχημα της κατανόησης των συσχετισμών.
Και της επίτευξης της περιβόητης "έντιμης συμφωνίας".

Μίας συμφωνίας που αναγκαστικά θα είναι επώδυνη για την κυβέρνηση.
Γιατί θα συγκρούεται με πολλά από όσα έχει πει και λέει ακόμα. Δεν γίνεται αλλιώς.
Και ναι, θα την πληρώσουν αυτήν την συμφωνία πολιτικά. Έτσι έχει η ζωή - και η πολιτική.

Αλλά ας μην σκεφτούν καν να πάνε στην εναλλακτική που σκέφτονται πολλοί στο κόμμα τους.
Γιατί την επόμενη μέρα, περα από το κόστος για τη χώρα, και το πολιτικό κόστος θα είναι απείρως μεγαλύτερο.
Αυτοί που σήμερα τους σπρώχνουν προς τα εκεί αύριο θα κρύβονται. Θα λένε άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε.
Και το κόστος μίας εθνικής καταστροφής θα έχει συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα.
- See more at: http://www.epikairo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου