3 επιλογές

 Εδώ που έχουμε φτάσει, και μετά τα χθεσινά, υπάρχουν 3 επιλογές.

 Επιλογή πρώτη. Τις επόμενες 72 ώρες, η κυβέρνηση βρίσκει την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο κείμενο Μοσκοβισί και το κείμενο Ντάϊσεμπλουμ...

 Σε απλά Ελληνικά:.......

1) ζητά παράταση στο δάνειο/πρόγραμμα (με κάποια ευφάνταστη διατύπωση που σώζει τα προσχήματα)

2) δεσμεύεται ότι δεν θα κάνει μονομερείς ενέργειες (άρα ξεχνά μέχρι νεωτέρας όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις ή σχεδόν όλες)

3) δεσμεύεται ότι δεν θα ακυρώσει προηγούμενες αποφάσεις (άρα πάλι όπως παραπάνω)

4) ότι θα σεβαστεί το υπάρχον δημοσιονομικό πλαίσιο (πάλι τα ίδια).

Με βάση αυτά, η κυβέρνηση μεν αγοράζει χρόνο διαπραγμάτευσης, ενώ οι εταίροι διασφαλίζουν (μέσω της ΕΚΤ) τη ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα, και ταυτόχρονα επιτρέπουν με το σταγονόμετρο και κοντό λουρί να εκπληρώνει το Ελληνικό κράτος τις υποχρεώσεις του.
Με αυτήν την επιλογή, η κυβέρνηση έχει το πρόβλημα να εξηγήσει στον κ. Λαφαζάνη και σε όσους την ψήφισαν γιατί κάνει κωλοτούμπα, αλλά έχει τουλάχιστο μερικούς μήνες να διαπραγματευτεί αυτά που πράγματι μπορεί να πάρει (και θα έπαιρνε αν ήξερε να κάνει στοιχειώδη διαπραγμάτευση): χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, μία διευθέτηση του χρέους, και κάποιες αλλαγές στα μέτρα του "νέου" προγράμματος.

Επιλογή δεύτερη. Δεν τα βρίσκουμε σε ένα κείμενο, και η συμφωνία εκπνέει την επόμενη εβδομάδα. Ο κόσμος πανικοβάλλεται και σηκώνει τα χρήματά του από τις τράπεζες. Η ψιλο-ελεγχόμενη απόσυρση γίνεται ανεξέλεγκτη. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να επιβάλει περιορισμούς στις αναλήψεις μετρητών και στην κίνηση κεφαλαίων. Μαζί με τη λαγάνα και τον χαρταετό μαθαίνουμε και τι σημαίνει να μη δίνει το ΑΤΜ πάνω από 200-300 ευρώ. Η οικονομία καταρρέει. Και παράλληλα, το κράτος ξεμένει από χρήματα, αν όχι αμέσως, σίγουρα σε 2-3 εβδομάδες.

Οπότε η κυβέρνηση είτε πάλι σύρεται σε διαπραγμάτευση που πλέον είναι πλήρης συνθηκολόγηση με τις απαιτήσεις των πιστωτών είτε προσπαθεί να βρει μία διέξοδο μέσω ενός δημοψηφίσματος για να αποσπάσει τη συναίνεση του κόσμου σε αυτά που θα είναι αναγκασμένη να κάνει.

Στο τέλος έχουμε νέο πρόγραμμα, και απείρως χειρότερη οικονομική κατάσταση, γιατί (βλέπε Κύπρο) όταν μπουν οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, άντε να βγουν μετά.

Επιλογή τρίτη. Όπως και η δεύτερη, μόνο που ο περιορισμός στην κίνηση κεφαλαίων δεν λειτουργεί ως το τελευταίο "σκαλοπάτι" για να έχουμε το χρόνο να προλάβουμε τα χειρότερα. Αντιθέτως, η κυβέρνηση αποφασίζει ότι πλέον δεν υπάρχει άλλη λύση από την προσφυγή σε "παράλληλο νόμισμα", το οποίο αρχίζει να εκδίδει με τη μορφή IOUs (υποσχετικών). Οι υποχρεώσεις στο εξωτερικό αθετούνται, μισθοί και συντάξεις αρχίζουν και πληρώνονται με αυτό το νέο νόμισμα, εμφανίζονται οι πρώτες ελλείψεις σε καύσιμα, πρώτες ύλες, και φάρμακα, και εν μέσω γενικού πανικού αρχίζει η διαπραγμάτευση για την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη.

Εδώ είτε γινόμαστε εθνικά περήφανοι που γυρνάμε στο δικό μας νόμισμα (χλωμό), είτε η κυβέρνηση πέφτει και προκηρύσσονται εκλογές (γιατί στο κάτω-κάτω, ούτε οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν εντολή εξόδου από το ευρώ).

Αυτές σε γενικές γραμμές είναι οι επιλογές μας. Η πρώτη είναι μακράν καλύτερη, η δεύτερη δυστυχώς πιθανή, και ας ελπίσουμε ότι δεν θα ζήσουμε την τρίτη.

- See more at: http://www.epikairo.gr