ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν ο ΓΑΠ ανακοινώνει το κόμμα του. Η γνώμη μου για το πρόσωπό του γνωστή. Τον θεωρώ έναν από τους πιο προοδευτικούς και φιλελεύθερους πολιτικούς της χώρας, με πολύ καινοτόμες και ρηξικέλευθες ιδέες, ένα κράμα του βορειοευρωπαϊκού μοντέλου (κοινωνικό κράτος, πράσινη ανάπτυξη) με το αμερικάνικο δημοκρατικό κόμμα (δημοψηφίσματα, ηλεκτρονική διακυβέρνηση) που θα ευδοκιμούσε περισσότερο σε μια Ελλάδα της ευημερίας και της ανάπτυξης, παρά σε μια χώρα υπό κατάρρευση και χρεοκοπία όλων των ειδών.
Εκτιμώ ότι είναι ιδιαίτερα αδικημένος, αφού ανέλαβε την.....
διακυβέρνηση της χώρας στην πιο κρίσιμη περίοδο της μεταπολίτευσης και παρέλαβε ουσιαστικά όλα τα δεινά και τις παθογένειες ενός χρεοκοπημένου μοντέλου που με παραλλαγές στηρίχθηκε στον υπερδανεισμό, στην υπερ κατανάλωση και σε μια εθνική ολιγαρχία που ήλεγχε τον πλούτο. Αν θεωρήσουμε ότι η κρίση έφερε το μνημόνιο και όχι το μνημόνιο την κρίση, τότε δεν μπορούμε να επιρρίπτουμε ευθύνες στο ΓΑΠ επειδή μας έβαλε στο μνημόνιο, ή επειδή προχώρησε σε περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Με ένα εκτροχιασμένο δημόσιο έλλειμμα, με αρνητικούς όλους τους οικονομικούς δείκτες και ένα δημόσιο χρέος μη βιώσιμο, η υπαγωγή στο μνημόνιο ήταν δυστυχώς μονόδρομος.
Εκεί όμως που του χρεώνονται σημαντικά σημαντικά λάθη και αδυναμίες είναι γιατί δεν κατάφερε να εξασφαλίσει υγιείς κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες για να προχωρήσει σε ριζικές τομές στην χώρα. Ελέγχεται όταν προεκλογικά προτίμησε να συνεργαστεί με την συνδικαλιστική νομενκλατούρα του βαθέως ΠΑΣΟΚ και να ζητήσει ακύρωση διεθνών συμβάσεων(βλέπε Cosco), όταν ανέδειξε το απατηλό όπως φάνηκε προεκλογικό του σύνθημα λεφτά από μια εθνική συναίνεση που θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί με τον Κ.Καραμανλή και υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε με μια ελληνική λιτότητα να αποτραπούν οι δυσμενείς συνθήκες υπαγωγής στο μνημόνιο. Αλλά και κατά την διάρκεια της διακυβέρνησής παρά την πολιτική ηγεμονία που είχε ακόμα το ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ίδιος( 30-35% την εποχή του 1ου μνημονίου) δεν προχώρησε τότε σε ρήξη με με το πελατειακό κράτος που αντιστεκόταν σθεναρά σε κάθε μεταρρύθμιση, αφού αποτελούσε την ραχοκοκαλιά του συνδικαλιστικού βαθέως ΠΑΣΟΚ, ενώ θα έπρεπε από την αρχή να ακολουθήσει την λογική μιας εθνικής ενότητας και να καλέσει όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου να συνεργαστούν για την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας.
Όμως αν θέλουμε να ερμηνεύουμε σωστά την κατάσταση, όσα ψήγματα μεταρρυθμιστικά προχώρησαν τα τελευταία χρόνια έχουν την σφραγίδα αυτής της διακυβέρνησης(Καλλικράτης, διαύγεια, κλείσιμο οργανισμών, εργασιακή εφεδρεία, έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης σε μεγάλα εισοδήματα) , ενώ η ευθύνη του ΓΑΠ αρχίζει και σταματάει στην μη αποτελεσματική διαχείριση της κατάστασης, όχι όμως για το σύνολο των μέτρων που εφαρμόστηκαν και ιδίως για τον διαχωρισμό μνημόνιο αντιμνημόνιο που από τότε έκανε την εμφάνισή του. Ποιος δεν θυμάται το ήπιο σχίσιμο των μνημονίων του Α.Σαμαρά με τα Ζάππεια 1 και 2, το άνοιγμα της κερκόπορτας στην νεοναζιστική Χ.Α, τους ΑΝΕΛ εξαιτίας αυτής της τυχοδιωκτικής πολιτικής της Ν.Δ αλλά και όλο αυτό το φαινόμενο βίας που άρχισε να εκτυλίσσεται σταδιακά σε εκδηλώσεις.
Αν θέλουμε να συγκρίνουμε τους μηχανισμούς εξουσίας μεταξύ των κυβερνήσεων ΓΑΠ και Σαμαρά, θα διαπιστώσουμε ότι η διακυβέρνηση ΓΑΠ πολεμήθηκε αφάνταστα από το μιντιακό κατεστημένο, ενώ η διακυβέρνηση Σαμαρά ακόμα και τώρα έχει την προκλητική στήριξη του συνόλου των κυρίαρχων Μ.Μ.Ε( το ζήτημα των ψηφιακών αδειών και η άρση της ανακατανομής του πλούτου υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων ζημίωσαν την διακυβέρνησή του). Σε αυτά διαπλέκεται ένα πολυδαίδαλο και υδροκεφαλικό κράτος με πλοκάμια σε δημόσιους οργανισμούς, δήμους, συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που όλοι αυτοί προσπαθούν να εξσφαλίσουν την ηγεμονία τους στην μεταμνημονιακή εποχή.
Το κόμμα πλέον του ΓΑΠ από αύριο που επίσημα ανακοινώνεται έχει μπροστά του διλήμματα και προκλήσεις που καλείται να απαντήσει.1. ποιος ο λόγος ύπαρξής του και αν υπάρχει πολιτικό κενό που μπορεί να το καλύψει και 2. με ποιο τρόπο μπορεί ο ΓΑΠ να ενισχύσει το τραυματισμένο του προφίλ που είναι αλήθεια ότι έφθασε σε βαθμό ποινικοποίησης και τρομοκρατίας για όποιον τολμούσε να υποστηρίξει τις επιλογές του(αποκορύφωμα τα συνθήματα και το κλίμα στις πλατείες) και να αποδείξει ότι η επαναφορά του δεν σημαίνει απλά μια εκδίκηση από τον πληγωμένο του εγωισμό, αλλά τόλμη και διάθεση για ρήξεις. Αν φτιαχτεί το νέο κόμμα ως μια απλή συσπείρωση των Παπανδρεϊκών και μια συναισθηματική ένωση όσων ψήφιζαν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, τότε είναι φανερό ότι κάτι τέτοιο αφήνει αδιάφορο το σύνολο των πολιτών, αν όμως δημιουργηθεί ένας νέος μαζικός και δημοκρατικός φορέας με κινηματικά χαρακτηριστικά και με μια φυγή προς τα εμπρος, όπως και ο ίδιος τον οραματίζεται, τότε ίσως η δημιουργία του να είναι ενδιαφέρουσα και ανατρεπτική στο ήδη γερασμένο πολιτικό σύστημα.
Αν κάτι πάντως πρέπει να κρατάμε από την νέα πολιτική πρωτοβουλία ΓΑΠ πέρα από διαφορετικές εκτιμήσεις, απόψεις, προσδοκίες, είναι ότι αν και θεωρείται φθαρμένο πολιτικό πρόσωπο από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και μεγάλο τμήμα πολιτών, το γεγονός ότι τα επιτελεία των κομμάτων προβληματίζονται και αναπροσαρμόζουν την προελογική τους τακτική, δείχνει ότι αν μη τι αλλο ότι είναι εκλογικά υπολογίσιμη. Και αν το Καστελόριζο συμβόλιζε τις έκτακτες συνθήκες για την διάσωση της χώρας, το μουσείο Μπενάκη μένει να αποδειχθεί αν θα συμβολίσει τις έκτακτες συνθήκες αναζωογόνησης ενός δημοκρατικού και προοδευτικού οράματος ή την αναστήλωση συναισθημάτων και νοσταλγιών αδιάφορων για την χώρα.
πηγή: http://www.o-klooun.com/politiki/to-mnimonio-o-gap-kai-i-epomeni-imer
ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν ο ΓΑΠ ανακοινώνει το κόμμα του. Η γνώμη μου για το πρόσωπό του γνωστή. Τον θεωρώ έναν από τους πιο προοδευτικούς και φιλελεύθερους πολιτικούς της χώρας, με πολύ καινοτόμες και ρηξικέλευθες ιδέες, ένα κράμα του βορειοευρωπαϊκού μοντέλου (κοινωνικό κράτος, πράσινη ανάπτυξη) με το αμερικάνικο δημοκρατικό κόμμα (δημοψηφίσματα, ηλεκτρονική διακυβέρνηση) που θα ευδοκιμούσε περισσότερο σε μια Ελλάδα της ευημερίας και της ανάπτυξης, παρά σε μια χώρα υπό κατάρρευση και χρεοκοπία όλων των ειδών.
Εκτιμώ ότι είναι ιδιαίτερα αδικημένος, αφού ανέλαβε την.....
διακυβέρνηση της χώρας στην πιο κρίσιμη περίοδο της μεταπολίτευσης και παρέλαβε ουσιαστικά όλα τα δεινά και τις παθογένειες ενός χρεοκοπημένου μοντέλου που με παραλλαγές στηρίχθηκε στον υπερδανεισμό, στην υπερ κατανάλωση και σε μια εθνική ολιγαρχία που ήλεγχε τον πλούτο. Αν θεωρήσουμε ότι η κρίση έφερε το μνημόνιο και όχι το μνημόνιο την κρίση, τότε δεν μπορούμε να επιρρίπτουμε ευθύνες στο ΓΑΠ επειδή μας έβαλε στο μνημόνιο, ή επειδή προχώρησε σε περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Με ένα εκτροχιασμένο δημόσιο έλλειμμα, με αρνητικούς όλους τους οικονομικούς δείκτες και ένα δημόσιο χρέος μη βιώσιμο, η υπαγωγή στο μνημόνιο ήταν δυστυχώς μονόδρομος.
Εκεί όμως που του χρεώνονται σημαντικά σημαντικά λάθη και αδυναμίες είναι γιατί δεν κατάφερε να εξασφαλίσει υγιείς κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες για να προχωρήσει σε ριζικές τομές στην χώρα. Ελέγχεται όταν προεκλογικά προτίμησε να συνεργαστεί με την συνδικαλιστική νομενκλατούρα του βαθέως ΠΑΣΟΚ και να ζητήσει ακύρωση διεθνών συμβάσεων(βλέπε Cosco), όταν ανέδειξε το απατηλό όπως φάνηκε προεκλογικό του σύνθημα λεφτά από μια εθνική συναίνεση που θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί με τον Κ.Καραμανλή και υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε με μια ελληνική λιτότητα να αποτραπούν οι δυσμενείς συνθήκες υπαγωγής στο μνημόνιο. Αλλά και κατά την διάρκεια της διακυβέρνησής παρά την πολιτική ηγεμονία που είχε ακόμα το ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ίδιος( 30-35% την εποχή του 1ου μνημονίου) δεν προχώρησε τότε σε ρήξη με με το πελατειακό κράτος που αντιστεκόταν σθεναρά σε κάθε μεταρρύθμιση, αφού αποτελούσε την ραχοκοκαλιά του συνδικαλιστικού βαθέως ΠΑΣΟΚ, ενώ θα έπρεπε από την αρχή να ακολουθήσει την λογική μιας εθνικής ενότητας και να καλέσει όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου να συνεργαστούν για την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας.
Όμως αν θέλουμε να ερμηνεύουμε σωστά την κατάσταση, όσα ψήγματα μεταρρυθμιστικά προχώρησαν τα τελευταία χρόνια έχουν την σφραγίδα αυτής της διακυβέρνησης(Καλλικράτης, διαύγεια, κλείσιμο οργανισμών, εργασιακή εφεδρεία, έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης σε μεγάλα εισοδήματα) , ενώ η ευθύνη του ΓΑΠ αρχίζει και σταματάει στην μη αποτελεσματική διαχείριση της κατάστασης, όχι όμως για το σύνολο των μέτρων που εφαρμόστηκαν και ιδίως για τον διαχωρισμό μνημόνιο αντιμνημόνιο που από τότε έκανε την εμφάνισή του. Ποιος δεν θυμάται το ήπιο σχίσιμο των μνημονίων του Α.Σαμαρά με τα Ζάππεια 1 και 2, το άνοιγμα της κερκόπορτας στην νεοναζιστική Χ.Α, τους ΑΝΕΛ εξαιτίας αυτής της τυχοδιωκτικής πολιτικής της Ν.Δ αλλά και όλο αυτό το φαινόμενο βίας που άρχισε να εκτυλίσσεται σταδιακά σε εκδηλώσεις.
Αν θέλουμε να συγκρίνουμε τους μηχανισμούς εξουσίας μεταξύ των κυβερνήσεων ΓΑΠ και Σαμαρά, θα διαπιστώσουμε ότι η διακυβέρνηση ΓΑΠ πολεμήθηκε αφάνταστα από το μιντιακό κατεστημένο, ενώ η διακυβέρνηση Σαμαρά ακόμα και τώρα έχει την προκλητική στήριξη του συνόλου των κυρίαρχων Μ.Μ.Ε( το ζήτημα των ψηφιακών αδειών και η άρση της ανακατανομής του πλούτου υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων ζημίωσαν την διακυβέρνησή του). Σε αυτά διαπλέκεται ένα πολυδαίδαλο και υδροκεφαλικό κράτος με πλοκάμια σε δημόσιους οργανισμούς, δήμους, συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που όλοι αυτοί προσπαθούν να εξσφαλίσουν την ηγεμονία τους στην μεταμνημονιακή εποχή.
Το κόμμα πλέον του ΓΑΠ από αύριο που επίσημα ανακοινώνεται έχει μπροστά του διλήμματα και προκλήσεις που καλείται να απαντήσει.1. ποιος ο λόγος ύπαρξής του και αν υπάρχει πολιτικό κενό που μπορεί να το καλύψει και 2. με ποιο τρόπο μπορεί ο ΓΑΠ να ενισχύσει το τραυματισμένο του προφίλ που είναι αλήθεια ότι έφθασε σε βαθμό ποινικοποίησης και τρομοκρατίας για όποιον τολμούσε να υποστηρίξει τις επιλογές του(αποκορύφωμα τα συνθήματα και το κλίμα στις πλατείες) και να αποδείξει ότι η επαναφορά του δεν σημαίνει απλά μια εκδίκηση από τον πληγωμένο του εγωισμό, αλλά τόλμη και διάθεση για ρήξεις. Αν φτιαχτεί το νέο κόμμα ως μια απλή συσπείρωση των Παπανδρεϊκών και μια συναισθηματική ένωση όσων ψήφιζαν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, τότε είναι φανερό ότι κάτι τέτοιο αφήνει αδιάφορο το σύνολο των πολιτών, αν όμως δημιουργηθεί ένας νέος μαζικός και δημοκρατικός φορέας με κινηματικά χαρακτηριστικά και με μια φυγή προς τα εμπρος, όπως και ο ίδιος τον οραματίζεται, τότε ίσως η δημιουργία του να είναι ενδιαφέρουσα και ανατρεπτική στο ήδη γερασμένο πολιτικό σύστημα.
Αν κάτι πάντως πρέπει να κρατάμε από την νέα πολιτική πρωτοβουλία ΓΑΠ πέρα από διαφορετικές εκτιμήσεις, απόψεις, προσδοκίες, είναι ότι αν και θεωρείται φθαρμένο πολιτικό πρόσωπο από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και μεγάλο τμήμα πολιτών, το γεγονός ότι τα επιτελεία των κομμάτων προβληματίζονται και αναπροσαρμόζουν την προελογική τους τακτική, δείχνει ότι αν μη τι αλλο ότι είναι εκλογικά υπολογίσιμη. Και αν το Καστελόριζο συμβόλιζε τις έκτακτες συνθήκες για την διάσωση της χώρας, το μουσείο Μπενάκη μένει να αποδειχθεί αν θα συμβολίσει τις έκτακτες συνθήκες αναζωογόνησης ενός δημοκρατικού και προοδευτικού οράματος ή την αναστήλωση συναισθημάτων και νοσταλγιών αδιάφορων για την χώρα.
πηγή: http://www.o-klooun.com/politiki/to-mnimonio-o-gap-kai-i-epomeni-imer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου