Το καλοκαίρι η Ελλάδα αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα μέρη του κόσμου. Αυτό μπορεί κάποιος βάσιμα να το ισχυριστεί χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί εθνικιστής. Ήλιος, θάλασσα, άνεμοι, μουσικές, γεύσεις, πανηγύρια. Γενικά, φως.......
Τα τελευταία καλοκαίρια στην Ελλάδα επιστρέφουν για λίγες μέρες οι Έλληνες που εγκατέλειψαν τη χώρα λόγω της κρίσης. Συγκινούνται όταν φτάνουν, γελούν γάργαρα και ελληνικά όσο απολαμβάνουν τις διακοπές τους, συγκινούνται ξανά όταν φεύγουν.
Αυτοί οι μετανάστες δεν είναι σαν τους πατεράδες και τους παππούδες τους που επίσης κάποτε χρειάστηκε να εγκαταλείψουν τη χώρα. Δεν βρήκαν έξω θέσεις χειρωνακτικής εργασίας, δεν χρειάστηκαν μήνες για να μάθουν τη γλώσσα του τόπου που τους υποδέχθηκε.
Οι περισσότεροι είναι μορφωμένοι, ίσως οι καλύτεροι της γενιάς τους στα ελληνικά ΑΕΙ, μιλούν ξένες γλώσσες ήδη από τα εφηβικά τους χρόνια και είναι κατά πλειοψηφία γόνοι της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης της Μεταπολίτευσης.
Δεν βρήκαν όλοι έξω δουλειά αλλά οι περισσότεροι βρήκαν κάτι που στην Ελλάδα σπανίζει: σεβασμό στις επιλογές και στους κόπους τους. Η αποτυχία της χώρας μας να εμπνεύσει τη νέα γενιά των Ελλήνων έγκειται στην προτίμηση πάρα πολλών από αυτών να προτιμούν να παλεύουν έξω για την επιβίωση τους, ακόμα και αν κι εκεί ο μήνας βγαίνει δύσκολα, παρά να επιστρέψουν στη μίζερη Ελλάδα.
Οι Έλληνες αυτοί είναι η μόνη πραγματική ελπίδα της χώρας για ουσιαστική αλλαγή κατά τα επόμενα (αρκετά) χρόνια. Μοιάζει ίσως παραπάνω ρομαντικό από όσο το εμπόριο καταστροφολογίας πολιτικών και ΜΜΕ επιτρέπει αλλά η επιστροφή αυτών των παιδιών θα έπρεπε να είναι ο μεγάλος εθνικός στόχος για την Ελλάδα μετά την κρίση.
Αν δεν επιστρέψουν, αν δεν αξιώσουν να ζήσουν κάποια στιγμή και στην Ελλάδα όπως ζουν τώρα σε άλλες δυτικές χώρες, τότε δεν πρόκειται η χώρα να προχωρήσει πραγματικά, τότε οι συγγενείς και οι φίλοι τους δεν πρόκειται να πάψουν να ψηφίζουν με γνώμονα το πόσο φοβισμένοι ή πόσο απελπισμένοι νιώθουν.
Μέχρι τότε, υπομονή και επιμονή.
Αυτοί οι μετανάστες δεν είναι σαν τους πατεράδες και τους παππούδες τους που επίσης κάποτε χρειάστηκε να εγκαταλείψουν τη χώρα. Δεν βρήκαν έξω θέσεις χειρωνακτικής εργασίας, δεν χρειάστηκαν μήνες για να μάθουν τη γλώσσα του τόπου που τους υποδέχθηκε.
Οι περισσότεροι είναι μορφωμένοι, ίσως οι καλύτεροι της γενιάς τους στα ελληνικά ΑΕΙ, μιλούν ξένες γλώσσες ήδη από τα εφηβικά τους χρόνια και είναι κατά πλειοψηφία γόνοι της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης της Μεταπολίτευσης.
Δεν βρήκαν όλοι έξω δουλειά αλλά οι περισσότεροι βρήκαν κάτι που στην Ελλάδα σπανίζει: σεβασμό στις επιλογές και στους κόπους τους. Η αποτυχία της χώρας μας να εμπνεύσει τη νέα γενιά των Ελλήνων έγκειται στην προτίμηση πάρα πολλών από αυτών να προτιμούν να παλεύουν έξω για την επιβίωση τους, ακόμα και αν κι εκεί ο μήνας βγαίνει δύσκολα, παρά να επιστρέψουν στη μίζερη Ελλάδα.
Οι Έλληνες αυτοί είναι η μόνη πραγματική ελπίδα της χώρας για ουσιαστική αλλαγή κατά τα επόμενα (αρκετά) χρόνια. Μοιάζει ίσως παραπάνω ρομαντικό από όσο το εμπόριο καταστροφολογίας πολιτικών και ΜΜΕ επιτρέπει αλλά η επιστροφή αυτών των παιδιών θα έπρεπε να είναι ο μεγάλος εθνικός στόχος για την Ελλάδα μετά την κρίση.
Αν δεν επιστρέψουν, αν δεν αξιώσουν να ζήσουν κάποια στιγμή και στην Ελλάδα όπως ζουν τώρα σε άλλες δυτικές χώρες, τότε δεν πρόκειται η χώρα να προχωρήσει πραγματικά, τότε οι συγγενείς και οι φίλοι τους δεν πρόκειται να πάψουν να ψηφίζουν με γνώμονα το πόσο φοβισμένοι ή πόσο απελπισμένοι νιώθουν.
Μέχρι τότε, υπομονή και επιμονή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου